Het Zeevissersforum in Nappstraumen
Nachten in de Napp duren lang
Nachten in de Napp duren lang
Eerst komen ze langzaam op gang
Maar eens op gang
Dan duren ze lang!
Drie Limburgers, een Oostwestvlaming en twee-en-halve Antwerpenaars: het lijkt het begin van een prachtige Belgenmop. Na ons succesvol Noors avontuur twee jaar geleden, ook in Nappstraumen, werd eigenlijk meteen besloten dat we dit dubbel en dwars moesten overdoen. Het originele viertal Peter, Tim, Skippy en ondergetekende kregen nog drie anderen zo gek om mee een week kabeljauw, koolvis en – wie weet – heilbot te gaan vangen in Nappstraumen, Noorwegen: Jürgen (vriend van het huis), Wallie (collega van Peter en all round good egg) en mijn zoon Quinten hadden de nodige goesting om van 6 tot 13 september de Noorse vis achter de vinnen te zitten. En bij wie anders boeken dan bij Cordes Travel ? Op de foto V.l.n.r.: Wally, Skippy Werner, Tim, Peter, Jürgen, Quinten, Johan.
De sleutel van een succesvolle visreis zit uiteraard in een grondige voorbereiding.
Concreet hield dit het volgende in:
– Naar de Cordes Traveldag gaan: niet alleen voor de soep, broodjes bal en Hollandse pils, maar ook om visgidsen (terug) te zien
– met de andere vissers praten en luisteren wat hun ervaringen zijn
– uiteraard een keertje naar Leo Stoutjesdijk lachen
– maar belangrijkst: geen voorbereiding zonder bier en bbq, waarbij iets later op de avond de zeekaarten op een ingeslapen Skippy werden getekend
Ook de taakverdeling werd overeengekomen, waarbij de belangrijkste taak was weggelegd voor Quinten: beerboy. Zodra de boot aan de kant lag, moest hij eruit springen en een sprintje naar de koelkast trekken om ieder zo snel mogelijk van bier te voorzien. Er bestaan beroepen met minder verantwoordelijkheid.
Op een regenachtige dinsdagmiddag trokken we met koffers vol visgerief en toekomstige vuile was naar Schiphol. Vlotte vluchten en een bijna even onberispelijke busrit brachten ons, na een stop bij de plaatselijke Rema1000 (Noorse supermarkt), aan het grote huis in Nappstraumen. Twee jaar geleden hadden we een klein huisje en het moet gezegd: dat kan makkelijk drie keer in het grote huis. Hier troffen we een mooie voorraad Isbjørn aan in de koelkast – voor de dorstigen onder ons. Raffie nog even laten weten dat we zonder kleerscheuren waren aangekomen. En dan stond chef Gordon Tim Ramsay in voor het vakkundig monteren van een portie pasta met de saus die we speciaal hiervoor uit Limburg hadden meegekregen. Lékker? Écht lekker !
Donderdag 7 september
Uitslapen vandaag, pas om negen uur voeren we uit. Het was een rare dag: waar we twee jaar geleden niet “buiten” konden vissen, was het erg windstil en rustig en konden we op volle zee gaan. Maar de vangsten lieten helaas erg op zich wachten en het was behoorlijk peuteren om het eerste visje eruit te halen. De eer viel te beurt aan Quinten die zijn eerste gul ooit mocht haken en binnenhalen.
Enkele minuten later verraste Quinten vriend en – as if – vijand door de eerste heilbot te vangen van het hele Zeevissersforum! Helaas geen maatse (70 cm) en hij zwemt intussen alweer (de vis, niet Quinten) met een beetje pijn aan zijn lip. Naast redelijk aardige gullen kwamen er ook lengen en – nu ja – “mooie” lommen even gedag zeggen op de boot. Deze lommen kregen door hun vorm en uitzicht als snel de bijnaam “dong” – of dingdong. Zelden werd een vissoort zo bezongen als op onze boot… Ook bij Skippy werd mooi vis gevangen.
Intussen was het zonnetje er echt goed doorgekomen en werd het T-shirt-tijd. En opnieuw een leuke vangst voor Quinten: een roodbaarsje dat vanuit het diepe op een makreellijntje had gehapt. Varen en zoeken, zoeken en varen tot ikzelf in de vroege namiddag plots dacht dat ik vast hing met mijn sleepmontage. Trekken, sleuren (bidden?) en wroeten – mijn aasvis scheen weer los te komen maar het voelde alsof er een grote plastic zak aan mijn lijn hing. Het resultaat was echter iets verbazingwekkender: een onvervalste zeeduivel die grommend en sissend de boot in kwam! Een van de lelijkste beesten op de planeet (de zaterdagochtendkater niet te na gesproken) maar wél een van de lekkerste en ook een van de zeldzaamste om te vangen, toch wat Nappstraumen betreft. Hoeft het gezegd dat mijn dag goed was? Zeg maar: mijn hele reis!
Daarnaast bleef er ook nog vis in de boot komen, en vingen we eindelijk aasvis om ook de grotere vis mee te kunnen belagen. Heel mooie makreel en koolvis werden bijgehouden om in de strijd te gooien. Op de terugweg hielden we nog even halt aan het eiland waar de zeearend woont. Een grote koolvis werd geofferd aan dit machtige beest, maar wij vermoeden dat de meeste bootjes dit al doen en die vogel al goed dikgegeten is voor de komende winter(s). Bij het invaren van de Napp werden we nog begeleid door enkele jagende grienden. Fantastische vangsten op deze eerste visdag? Kwantitatief zeker niet. Kwalitatief méér dan verhoopt. Oh ja, later op de avond: poollicht boven de Napp. Beter dan Netflix! En over Tims kabeljauwcurry gaan we nog wel enkele jaren napraten. Er bestaan namelijk gerechten waarbij je pas stopt met eten wanneer alles op is. De paling in’t groen van mijn schoonmoeder is één van die gerechten – deze punjabi-style curry is het andere.
Vrijdag, 8 september
Boot 1 vertrok iets vroeger vandaag omdat Skippy Werner van boot 2 op de bodem van een whiskeyfles had gelezen dat hij mocht uitslapen. Opnieuw verschillende spots bezocht, maar de gul had duidelijk de out-of-office aanstaan. Eén gul van 105 cm kwam boven, verder was het wat aasvis vangen, pollakje hier en daar en de blijkbaar verplichte dong/lom – waarbij de lelijkheid van die beesten recht evenredig met hun vechtlust staat. Topvis om te vangen, maar hij doet pijn aan de ogen als je er naar kijkt. Boot 2 kwam ons rond half elf vergezellen. Er werd een en ander gevangen, maar het westelijke gedeelte was geen topstek deze dag. Skippy verkaste dan ook terecht vrij snel.
Wij besloten dat even later ook te doen en andere oorden op te zoeken. En toen sprak Tim (voor de elf-en-dertigste keer op twee dagen, maar nu wél terecht) de plechtige woorden: “Orka’s, recht voor de boot!” Jawel, op geen 50 meter was een viertal orka’s vol op makreel aan het jagen. Ersatz-skippy Peter voer de boot tot ze op 15 meter van ons lagen – zo dichtbij hadden we ze twee jaar geleden niet. Machtig en niet met woorden te beschrijven, gelukkig wel met beelden. Orka’s weg, en wij dus ook – de bedoeling elders te gaan vissen sloeg nogal vrij snel om toen de wind een versnelling hoger schakelde en ons terug richting huisje dreef. Dan maar pit-stop maken, boterhammetje eten en materiaal verzamelen om na de middag pladijs te gaan verschalken.
In Nappstraumen heb je nu eenmaal dat bijzondere voordeel: wanneer het op volle zee niet doenbaar is, kan je jezelf nog achter deze of gene bocht of kromming in de Napp zelf wegsteken én ook nog goed vis vangen. Een poosje later lagen wij naast boot 2 en kwam er vrolijk, vlot en vooral veel pladijs, bot en schar een kijkje op het drogere nemen. Plezant te noteren: een schar die hier gevangen wordt, is van een dusdanig formaat dat die twee scharren én hun broers uit Neeltje-Jans een pak voor de broek zouden geven (en dan nog met één vin op de rug gebonden). Nagenoeg elke inworp leverde vis op, niet alleen op de diepvriesgarnalen uit de Rema1000 maar ook (en vooral) op reepjes makreel en koolvis.
De tip van de dag kwam van Peter: “Als je top begint te rammelen, laat hem dan maar even doen: dat trekt andere pladijzen aan, en dan heb je er twee of drie.” Goeie tip! Terwijl ik Quinten hielp met het onthaken, klonken de woorden: “Johantje, méér dan wat er nu aan uw lijn hangt, gaat er niet bijkomen…” En dat was geen pladijs. Ook geen twee – wél een heilbotje van 65 centimeter, en die was niet blij: het schollijntje ging eraan en de vloer zat onder de parels. Maar duidelijk wél een goeie wedstrijdmontage! Kort daarop besloten we nog even andere plekjes af te driften, maar op één leuke gul na kregen we geen vis meer gehaakt. Dit alles werd dan weer volledig goedgemaakt door de lichtshow die het firmament doorspookte, veel heviger dan gisteren… én het door Peter gemonteerde vispannetje van zeeduivel, pladijs en kabeljauw. Nee, er is geen overschot – alles op!
Zaterdag, 9 september
De wind was nog steeds aanwezig, én slechtgezind bovendien. Gezien onze nachtelijke extracurriculaire / culinaire activiteiten (niks beter dan een heerlijke portie kibbeling om half twee des nachts – merci Peter!), was besloten een uurtje later te ontbijten en uit te varen, in de hoop dat de wind tegen dan geminderd zou zijn. Helaas, pindakaas – petje wat strakker opgezet en tegen veel beter weten in toch uitgevaren. Toch proberen die XXL heilbot te vinden op bereikbare spots kort tegen de fjordbergen aan, waar je je toch wat kan verstoppen voor de wind. Vooraf werd nog redelijk aasvis gevangen en kleine gulletjes maar beter dan dit zou het niet worden. De boot werd geregeld weggeblazen wat het vissen er niet simpeler op maakte. We deden ons best, maar het was vechten tegen de bierkaai. Meest spectaculaire vangst was het Shimano-petje dat van Quintens hoofd geblazen werd. Met dank aan de kundige gaffer werd deze weer uit het water gehaald. Tegen de middag werd besloten naar het huis te varen: tijd voor de opa-soep van Skippy Werner! Zegge en schrijve: spaghetti met groentjes en kip – ork ork ork : deze soep eet je toch écht wel met een vork.
Na deze toch wel opkikkerende lunch gingen we de Nappstraumen zelf maar belagen – hier zouden we iets stabieler moeten blijven liggen. Dat bleek wel zo te zijn, alleen had de vis er zelf helemaal geen zin in. Er werden vele stekken bezocht, maar op enkele papgulletjes na bleven we verstoken van vangsten. Om vijf uur ingepakt en weer naar het huis gevaren. Bij het invaren van het fjord kregen we als toemaatje nog een paar vliegende papegaaiduikertjes te zien. Maar hét hoogtepunt van de dag was andermaal het eten: Tim haalde zijn innerlijke Jeroen Meus nog eens boven en toverde een héérlijke portie king crab op de borden. “Amen” was naast “hallelujah” het enige dat in de buurt kwam. Einde van een mindere visdag, maar wel een zalige eetdag.
Zondag, 10 september
De aanloop bracht weinig goeds: zoeken naar aasvis omdat het buiten niet doenbaar was met heftige wind. Dan maar eens in het zuiden gaan kijken: wat makreeltjes kunnen vangen en beginnen driften op die onhaalbare heilbot, zonder resultaat. Tegen de middag scheen de wind toch wat te luwen en besloten we het er toch op te wagen. Het was pittig om het fjord uit te geraken maar eens op de stek viel het behoorlijk mee. Daar konden we eindelijk mooie gullen vangen! Alleen jammer dat tegen half vier de wind én de regen weer roet in het eten kwamen gooien: inpakken en snel wegwezen! We zagen het water van de golven geblazen worden. In de Napp zelf werd het echt spectaculair met serieuze wind in de zijkant. Jammer genoeg vrij korte visdag, maar wél eentje die nog serieus fileerwerk opbracht.
Maandag 11 september
Vroeg bed uit want de voorspelling was dat de wind zou wegvallen en we dus nog eens zouden kunnen doorvissen. Dat was inderdaad ook het geval, maar er hing stevig mist en af en toe een druppel regen. Ook zat Jürgen vandaag bij ons op de boot, zodat we met vijf de zee opgingen. De eerste stek leverde gelijk aanbeten op, maar hangen: nee, dat scheen te veel gevraagd. Een gul die ik op mijn sandealtje had, viel van de haak toen ik hem in de boot wilde hijsen. Bij de andere vissers van hetzelfde : aanbeten geen probleem, maar verzilveren was vandaag het probleem.
Nu aan visplezier geen gebrek. Zoon Quinten ging aan de slag met een licht pilkertje met één enkele haak. Hierop ving hij het ene koolvisje na het andere, waarvan een aantal flinke. Zijn lichtje zou tegen de middag wel uit zijn en hij stapte over op de boot van Skippy, die niet veel later terug naar het huisje voer.
Wij bleven onverminderd verder vissen en een aantal stekken uitproberen. Beet kregen we geregeld, maar de visbakken geraakten niet vol – niet in het minst omdat er ook geregeld grote koolvis werd gevangen, die niet meegenomen werd. Er werd rondgevaren in de hoop op beterschap maar de vis aasde vandaag zo voorzichtig dat er heel veel gemist en alsnog gelost werd (zelfs na een heftige dril van dik twintig seconden viel de vis dan plots van de haak of dreg).
Tijdens het verkassen heeft een mens tijd om zich van de ochtendlijke koffie te ontdoen via de geijkte kanalen. Zodoende was Jürgen druk bezig zijn ochtendwater naar de zee te dragen. Plots spotte Tim opnieuw een stel orka’s, wat niet gelijk door iedereen geloofd werd.
Tim: “Hé Jürgen, orka’s!!”
Jürgen: “Ja, dat zal wel!”
Tim: “Nee echt, recht voor de boot!”
Jürgen: “Straks geloof ik u nog.”
Peter: “Jürgen, gene zever : orka’s vlak achter u.”
Jürgen: “Jaja, en diene zeearend ook zeker!?”
Johan: “Jürgen, ze zijn deze keer écht niet met uw voeten aan het spelen: er zitten echt orka’s.”
Niet de meest voor de hand liggende conversatie met iemand die zijn dingdong in de hand heeft… Jammer genoeg zaten ze nu wat verder weg en waren ze niet aan het jagen. Maar toch : wat een fenomenaal zicht! In de namiddag zelfde visverhaal: genoeg aanbeten – met dit prettige verschil dat de zon nu helemaal doorgebroken was en we medio september op 68° noorderbreedte weer bijzonder vrolijk in ons t-shirt aan het vissen waren. Intussen had ook de lom-dingdong zich gemeld. Als we er geen veertig gevangen hebben, zullen het er wel vijftig geweest zijn. Er kwam sporadisch alweer gul naar boven, en ook nog aardig van maat. Geen metervissen, maar we waren al blij met wat we hadden. Ikzelf had nog een aardige leng boven, die op dit moment van schrijven veilig in de diepvries zit. Om half zes laatste drift en dan stikkapot weer naar huis.
Dinsdag, 12 september
Laatste visdag, en dus laatste kans op een berg gul – dus op tijd de nest uit. Om 6:00 rammelde de wekker en om 7:00 waren we de Napp uit richting noorden. Geen zonnetje en best wat wind, maar we kwamen zonder veel problemen het fjord uit. Al vanaf de eerste drift bleek dat we in het centrum van Gullegem terecht gekomen waren – niet te verwarren met het Westvlaamse dorpje Gullegem (door de inboorlingen uitgesproken als Heullehem). Crazy Daisy, Big Bob, Slim Jim, cutbaits waren niet nodig: de vis was enkel gek van de banaantjes, en dan nog liefst de verchroomde. De overbite montage (met of zonder aasvis) bleek ook een dikke winnaar – maar je mocht niet te dicht bij de bodem vissen: ook hier zat er naast lom, ook lom en daarnaast ook lom.
Voor elke gul die we in de bak legden, kwamen er zeker 3 à 4 van die lelijkaards naar boven. Sporadisch zag ook wel eens een leuke koolvis de drogere kant van de zee. Maar goed: voor we “kabeljauw” konden zeggen, hadden we twee visbakken vol van die beestjes, waarvan toch een héél mooie van 105 cm (die bij thuiskomst ook nog eens een gigantische krab in de buik bleek te hebben). En zo ving iedereen de laatste dag nog mooi vis. Wat we vooraf hadden voorspeld: we hebben maar één à twee uurtjes nodig om onze koelboxen te vullen met kabeljauw voor thuis. Alleen was het wat jammer dat we hier tot op de laatste dag op hadden moeten wachten – maar dat had het natuurlijk ook alleen maar wat spannender gemaakt. Om 14:00 werd het toch opnieuw wat ruiger met een pak meer wind en besloten we onze petten wat vaster op te zetten en weer naar huis te gaan. Einde van de visserij maar eerlijk gezegd hadden onze respectieve armpjes niet nóg een dag aangekund. Dan nog maar wat fileren…
’s Avonds visgids Martin uitgenodigd voor alweer een exquis maaltje: Skippy had rendier gevonden (in de supermarkt, niet los in’t bos) en had hier een voortreffelijke wildschotel van gemaakt. Het laatste bier moest op en Martin kwam nog met een dosis aquavit op de proppen. En we klonken op alweer een fantastische visreis, de vangsten en de vriendschap. De terugreis bleek spannender dan menige visdag: wegens storm boven Nederland had Schiphol een groot aantal vluchten geschrapt. Tegen de late namiddag scheen alles weer genormaliseerd en zo landden we netjes om 21:00 in Amsterdam.
Om 21:05 waren de plannen voor de volgende vistrips alweer bijna concreet, al zullen we voor de trip van 2019 wellicht iets warmere kledij moeten voorzien als we de skrei achter de vinnen willen zitten. Volgens mij kunnen we dergelijke vragen beantwoord krijgen op een volgende Cordes Travel Dag… Raffie en uiteraard ook Linda: hulde en dank voor het andermaal gesmeerde verloop van deze vistrip!
Groetjes
Wally, Skippy Werner, Tim, Peter, Jürgen, Quinten en Johan
