Penn Havoysund Festival 2019
Heel heel lang geleden waren er eens vier mannen die mekaar niet kenden, maar die graag al eens een visje vangen. Waar konden we hiervoor dan beter terecht dan bij Cordes Travel ? Omdat de Penn Festivals voor 2018 al volledig volboekt waren, werd gekozen om in 2019 naar Havoysund te trekken om daar een paar heilbotten te gaan kietelen.
Oorspronkelijk waren die “wij” Leen Poldervaart, Mario Poeck, Rudie Willems en Rudi Coussens. Die kwamen mekaar op de Cordes Traveldag voor het eerst tegen. Jammer genoeg moest de laatste uit het rijtje een half jaar vooraf cancelen en zo werd Johan Van Ginderen opgevist – ha! – om als vierde man mee te gaan.
Op vier mei kwam ons groepje in het oergezellige Colijnsplaat samen bij Raffie en Linda op de koffie (en Zeeuwsche bolussen, lekker!) om een en ander verder concreet af te stemmen. Mario werd tot kapitein gekroond, Leen zou voor de boot zorgen (tanken of poetsen), Johan kreeg de koksmuts toebedeeld en Rudie zou helpen waar nodig. Technieken en materialen werden nog besproken en voor we het wisten, stonden we op woensdag 28 augustus gepakt en gezakt op de luchthaven van Schiphol te wachten om met de hele Cordes-club richting Oslo te vliegen.
Daar een (kort) nachtje op hotel en ’s ochtends gelijk weer de vlieger op richting Alta. Een drie uur durende busreis door het steeds kaler wordende landschap bracht de hele bende dan naar het kamp in Havoysund. Daar zouden 38 visverslaafden met mekaar de week gingen doorbrengen. De buren waren alvast gezellig: aan de ene kant een Grunnings koppel met veel moed maar amper ervaring, aan de andere kant van de muur zaten de bekende Cor (Tabak), Paul en Katty, en Chris – allemaal goed voor een pak ervaring.
Snel naar de winkel voor de dringendste boodschappen (bier!) en ’s avonds werd in het hotel een smakelijk buffet geserveerd (lasagna of vis). Nog een laatste woordje uitleg door Raffie en de visgidsen en dan volgde de welverdiende nachtrust.
Vrijdagmorgen, eerste visdag! In alle vroegte hengelden we een zak aasvis bij mekaar. Na een goed ontbijt werd alles in gereedheid gebracht om te vertrekken en kregen we gelijk visgids Johan Mikkelsen mee. Je kan slechter beginnen… De visgids bracht ons eerst naar een stek om nog extra aasvis te vangen en een klein uurtje later zaten we op de eerste stek. Leen en Rudie stonden op de kop van de boot en begonnen met kunstaas, Mario en Johan gingen achteraan met dood aas van start. Vooreerst bracht dat helaas geen zoden aan de dijk, maar kapitein Mario kon op die manier alvast in de gaten houden hoe onze visgids de boot liet driften.
Kort na de middag waren we allemaal met kunstaas aan het vissen en dat bracht resultaat op: de roze Halibandit van Johan werd gegrepen en een stevige knokpartij ging van start. Een pittige drill volgde en een tijdje later kon visgids Johan een dikke heilbot (die bovendien nog boordevol vis zat) gaffen. Al dat moois kan je zien op >>dit<< filmpje. Dan snel touwtje rond de staart en meten maar! Op de meter kwam “144cm” te staan – en of de Johannen daar tevreden mee waren! Onze vis mocht nog even meelachen naar het vogeltje en werd vervolgens uiteraard weer de vrijheid gegund. Kijk maar op >>dit<< filmpje.
De visgids ging vervolgens op de andere boot helpen en nam gelijk het goeie weer mee. De rest van de dag bestond uit regen, maar verder geen vis meer. Johan kreeg nog wel een run op doodaas, maar de vis wist te ontkomen. Doorweekt keerden we terug naar het huisje, even douchen en dan om 20:00 naar de dagelijkse vergadering in de ontbijtzaal. Hier zou Raffie dagelijks overlopen wat de vangsten waren, aangeven wat de visgidsen de dag daarop zouden gaan doen (zodat je kan kiezen welke boot je wil volgen, als je niet op eigen houtje wil gaan) en uiteraard het weerpraatje houden. Omdat praatjes geen gaatjes vullen, keerden we terug naar huisje-nummer-twee-weltevree en maakten we twee-en-halve kilo oervlaams stoofvlees soldaat.
Zaterdag zag er veelbelovend uit : Johan Mikkelsen zou naar de “baby bay” varen, we besloten hem daarheen te volgen. Hier zitten niet noodzakelijk de grote beren, maar wel veel kleiner spul. Dat zullen we in alle geval geweten hebben: iedereen ving zijn heilbot(ten): de roze sandeeltjes bleken hier hét te gebruiken kunstaas voor te zijn. De kleinste was voor Rudie (52 cm), de grootste voor Johan (102 cm). Leen pakte er twee op de Abu Garcia-pilker en Mario kwam één centimeter te kort om de metervis op zijn conto te schrijven – en bij mannen telt vaak toch echt élke centimeter, nietwaar? Wél een boos beest: tot drie keer dook die weer de diepte in.
Elf heilbotten kwamen die dag in de boot te liggen en dan hebben we het nog niet over de talloze missers die we nog hadden. Ook op de omliggende boten ging het aardig vlot. Op de terugreis lieten we ons door de visgids nog droppen op een goeie spot voor koolvis om kibbeling mee te maken. Er verschenen mooie exemplaren aan de oppervlakte, maar snel volgden een massa mooie schelvissen. Met de Jean-sur-Mer-kibbelingdeeg en de daarbij horende kruiden maakten we een belachelijk grote portie kibbeling en konden niet veel meer dan gaan uitbuiken in bed.
Voor de zondagmiddag kregen we een verse visgids: Douglas Dahlberg, die het gebied kent als zijn broekzak. Helaas was de vis hier ook van op de hoogte gesteld, want het wilde op de eerste stekken voor geen meter lukken. Ook van de andere boten kwam weinig nieuws. Na de boterhammen nam Douglas bij ons het stuur over van Mario en voeren we naar een plek die hij al een poosje had willen afvissen. Er stond wel wat wind en stroming maar was nét doenbaar. Cor & co kwamen mee die kant uit en binnen de kortste keren hing er een wereldrecord aan macramé tussen de twee boten. Geen nood, we zijn nog altijd vriendjes met iedereen.
Rudie beet dan even later toch de spits af : een mooie bot van 85 cm wilde maar al te graag met zijn koolvis wegzwemmen, maar dat feestje werd hem ontzegd. Douglas bleef zoeken naar een mooier exemplaar (“Come oooon, halimamma!”) en zag zijn speurtocht beloond, want de hengel van Johan kreeg een behoorlijke ram en enkele minuten later werd een Sandy Andy (300 gram) uit de bek van een 110 cm lange heilbot gehaald. Even in de boot voor de foto en dan weer lekker zwemmen. Verder wilde er geen vis meer uitkomen. Maar na een stevige portie tagliatelle met twee kilo huisbereide pastasaus was er niemand die daar nog wakker van lag.
Op maandag besloten we er eens een normaal visdagje van te maken. We zouden hier en daar wel eens een heilbotstekje uitpeuteren, maar we wilden ook nog eens gewoon lekker vis aan de haak voelen. Samen met Cor trokken we vervolgens naar de oostkant van het kamp. Een aantal stekken later hadden we al een mooie soortenverzameling. We vingen kabeljauw, kool- en schelvis, twee roodbaarsjes en een leng. Daarnaast vingen Rudie en Leen elks nog een heilbotje op hun pilker. Geen krachtpatsers meer verschalkt, maar wél een bijzonder mooie dag gehad. Dolfijnen gezien en een zeehond, én als toemaatje een zeearend die wel een visje lustte. Weer aangekomen werd eerst de gevangen vis gefileerd, deels om mee naar huis te nemen, deels om in de viscurry punjabi style te draaien
Tip : als je de drijfpakken écht drijfbaar wil maken, draai je drie uien in dit gerecht in plaats van één zoals het recept voorschrijft. Weerman Raffie wist ons ’s avonds ook mee te delen dat dinsdag een regendag zou worden met daarboven nog eens erg veel wind, maar tegen de middag zou het opklaren.
Dit gezegd zijne maakten we van de dinsdagmorgen gebruik om tussen de druppels door eerst even naar de winkel te gaan (het bier was op). Met de buren langs twee kanten werd afgesproken om ongeveer weer dezelfde kant uit te gaan als maandag, om elf uur gingen we pas de haven uit. En zo snel kan het weer draaien in Noorwegen: zo regent het ouwe wijven, zo schijnt de zon en moet je je vispak open zetten van de warmte.
En het werd andermaal een mooie dag : opnieuw een heilbot boven de meter en nog een aantal kleintjes. Leen ving ondingen na mekaar – geen idee hoe ze in werkelijkheid heten, maar wij noemen ze alvast zeekløten, tenzij er kindertjes in de buurt zijn: dan worden het zeeklokjes. Tegen de avond maakten we ook kennis met een familie kabeljauwen die erg graag naar de diepvries wilden emigreren en zo geschiedde.
Woensdag… met spijt in het hart, maar het was alweer de laatste visdag! Om maximaal gebruik te maken van de laatste uren, besloten we toch weer aan de oostkant te gaan vissen (geen 10 minuten varen). En jawel : ook vandaag kwam er wat heilbot uit! Geen grote jongens meer, maar wie het kleine niet eert… Daarnaast ving Mario zowaar een makreel en nog een behoorlijk grote ook. Een zeldzaamheid, want die hadden we van heel de week nog niet gezien. En zo ving iedereen weer zijn visje en Leen deed er nog paar zeeklokjes bij met zijn superpilker. Dat hebben we ’s avonds ook maar ineens aan Robby Fish laten weten, zie >>hier<< het filmpje.
Om het feest compleet te maken, kwam er zowaar nog zo’n lelijke lom uit. Op tijd teruggekeerd, zo waren we eerst in de haven om de boot proper te krijgen en zo aan het streng maar rechtvaardig oordeel van visgids Douglas te onderwerpen. Daarna de overschot van de vis uit onze koelkast in het Robbyfishdeeg gedraaid en een laatste, overheerlijke portie kibbeling gemaakt met een lekkere lookmayonaise. Zo waren we lekker op tijd klaar met eten en kwamen we netjes gewassen en geschoren op de prijsuitreiking.
Eerst het praatje van onze Cordeshians Raffie en Linda: op een hele week waren er door alle deelnemers 218 (!!!) heilbotten gevangen, waarvan meer dan veertig op één boot. Chapeau zeggen we dan! Maar we waren zelf best fier op de 24 hälleflundra’s die wij in de luren hadden weten leggen. De grootste heilbot, goed voor een eerste plaats en eeuwige roem en glorie, was 157 cm. Plaatsen twee en drie waren respectievelijk 154 en 133 cm. En zo werd het stilaan tijd om af te ronden, in te pakken en het laatste beetje bier op te maken, want om 7:00 zou de bus vertrekken richting luchthaven. En zo kwamen we uiteindelijk een half uurtje vroeger dan verwacht weer in Schiphol aan, alwaar de bagage ook nog eens lekker snel van de band kwam.
Conclusie?
- Noorwegentrips met Cordes Travel: altijd top. Huisjes prima in orde, boten zijn echte werkpaardjes en je vangt gegarandeerd vis !
- Een festival ook altijd een totaalbeleving: je leert een pak nieuwe mensen kennen, die allemaal dezelfde passie hebben en met hetzelfde doel op reis zijn.
Volgende trip is al geboekt : Nappstraumen 2020, here we come, als ook de plannen voor 2021 zijn reeds in de maak, uiteraard wéér via Cordes Travel !
Groet,
Mario
