Nappstraumen september 2018
Al tientallen jaren trekken wij in wisselende samenstellingen met een groep naar Denemarken en Noorwegen om te vissen. De planning van een visreis naar het noorden van Noorwegen is altijd echter een hele bevalling en kent bij ons een aanloop van minstens een jaar waarbij vrouwen en vriendinnen langzaam aan het idee kunnen wennen en wij alle bestemmingen volledig kunnen analyseren met stresstesten waar De Nederlansdsche Bank jaloers op zou zijn. Marcel, een van de beoogde deelnemers aan onze trip nam dat van die bevalling overigens wel heel letterlijk en moest op het laatste moment afhaken omdat zijn vrouw zwanger was geworden en precies uitgerekend was een week voordat wij naar Noorwegen zouden vertrekken. Gelukkig was 1 telefoontje van Stefan en een appje van Maarten vanuit Afrika genoeg om Dai over te halen voor zijn visdebuut op de Noorse fjorden van de Lofoten. Inmiddels was de keuze in uitgebreide samenspraak met Cordes Travel namelijk gevallen op Nappstraumen, een droomlocatie voor het vangen van grote kabeljauw en koolvis.
De verdere voorbereiding werd minstens zo grondig aangepakt als de locatiekeuze. Dagen werden er uitgetrokken voor bezoekjes aan Cordes Travel in Deurne (inmiddels Colijnsplaat), Robby Fish in België en natuurlijk last but not least de Cordes Traveldag in februari. Daarnaast zijn wij zelfs ook nog een ochtend bij Linda en Raffie thuis ontvangen waar zij ondanks de drukte van hun verhuizing, ons tussen alle verhuisdozen in warm hebben ontvangen en wij van de door Raffie verzorgde welkome aanvullende uitleg hebben genoten van de koffie aangevuld met Brabantse koffiebroodjes en tot slot nog een overheerlijke lunch voorgeschoteld kregen.
Maarten moest deze voorpret helaas aan zich voorbij laten gaan vanwege een andere droomreis, namelijk 5 maanden reizen door Zuidelijk Afrika waarbij dan toch ook echt die Tigerfish te vangen op de Zambezi (Zambia) van de bucket list gestreept moest worden. Nou dat was wel even wennen daar in Afrika in vergelijking met wat we in Noorwegen en Denemarken gewend zijn qua materiaal. De Shimano collectie van 1986 was net doorgedrongen tot de Afrikaanse bush en ook begaf de buitenboordmotor het met enige regelmaat waardoor we reddeloos ronddreven tussen de nijlpaarden en krokodillen, terwijl de gids met een groot vraagteken boven zijn hoofd probeerde de motor weer aan de praat te krijgen. Een ongekend avontuur dus! De eerste trip misten we twee spectaculaire aanbeten met springende Tigerfish ver achter de boot, de tweede trip vingen we een meerval van over een meter met een soort winkler pikler hengeltje en de derde trip was het dan eindelijk raak: Tigerfish aan de haak, een power die snoeken of kabeljauwen van over een meter ver overtreft. Missie geslaagd dus! Hopelijk voelt Cordes Travel zich uitgedaagd om ook de eerste vistrips naar het Afrikaanse continent te organiseren. We hebben zelfs gehoord dat er jaarlijks een heus Tigerfish Festival plaats vindt op de Zambezi waar tientallen teams aan mee doen. Binnenkort misschien ook met een Nederlands team van Cordes?
Uitzicht balkon Nappstraumen
Ook na terugkomst van Maarten uit Afrika werd er nog menig avondje ter voorbespreking georganiseerd. In feite enkel om de voorpret zo groot mogelijk te maken, nog wat laatste aangekochte materialen te bekijken en op de laatste bespreking een week voor vertrek om de visspullen te verdelen die bij een ieder in de reiskoffers mee moesten. Het contrast met het Afrikaanse avontuur kon in die zin niet groter zijn: waar je daar aan boord stapt met een jaren ’80 hengeltje en een viskoffertje met een paar plugjes, hebben we nu de nieuwste Penn materialen en bijna 50kg per persoon op zak. En dat alles om de records van de groep weer wat verder aan te scherpen:
-Kabeljauw: 1.16m (gewicht 15kg)
-Koolvis: 1.07m (gewicht onbekend)
-Heilbot: 1.12m (gewicht 21,5kg)
-Zeewolf: 1.07m (gewicht 7kg)
Een ding was in ieder geval zeker: degene met de grootste vis wint ook dit jaar weer de beker! Binnen onze groep omgedoopt tot de ‘CPG trofee’, vernoemd naar onze grote inspirator Peter die al onze Noordelijke visavonturen mede mogelijk maakt.
De reis naar het visparadijs
De eerste twee dagen op zo’n Noord-Noorwegen reis zijn in feite één hele hele lange dag waarop je eerst urenlang aan het reizen bent, daarna urenlang je visspullen mag voorbereiden en vervolgens pak je dan uiteindelijk ook de eerste visuren. Tussendoor slaap je ergens een paar uurtjes in een vliegtuig of in je eerste uurtjes in je Noorse bedje, maar echt langdurig slapen is het allemaal niet want alles staat in het teken van die spanning dat je pilkertje of shad de eerste keer dat water raakt, vervolgens de bodem en dan… vis, toch?
En die spanning was bij ons tot een enorme climax opgebouwd. Na 3 vliegtuigen, een korte busrit naar Nappstraumen en meer dan een uur varen de Noorse zee op, heb je echt het gevoel dat je wel in het ware visparadijs moet zijn beland. Tel daarbij op het enthousiasme van onze visgidsen ter plekke (Martin en Edward) over het feit dat we vanwege het kalme weer naar visplekken gingen die al weken niet meer bevist waren. En dat visgids Edward de eerste dag bij ons aan boord zou zitten om ons te gidsen. Dan weet je dat bij iedereen stiekem de verwachting was dat de vissen vanzelf in de boot zouden springen. Dat gebeurde ook bij het eerste trekje op bait fish, met volle lijnen makreel en koolvisjes. Daarna meteen het zware geschut opgetuigd en de eerste driften op heilbot en grote kabeljauw gemaakt, en toen werd het rustig. En konden we eindelijk op het gemakje genieten van de prachtige omgeving waar we in terecht gekomen waren. Verderop in de ochtend toch de eerste aanbeet van een heilbot op de boot van de met alle respect uiteraard ‘oudjes’. Helaas hebben ze na een gevecht van een kwartier de overwinning aan de platte eindbaas der vissen moeten laten. Nog geen gelande heilbot dus.
Het verhaal van de dag kwam op naam van de enige in onze groep die nog nooit in Noorwegen had gevist. Dai moest ondanks het kalme weer bij het eerste driftje al even een corrigerend pilletje tegen zeeziekte innemen, gelukkig sloeg dit lekker in en kon hij daarna vol aan de bak om zijn PR te verbeteren van zijn grootste vis ooit (snoek van 70 cm). Met behulp van visgids Edward lukte dit, in een half uur tijd ving Dai eerst een kabeljauw van 94 cm, om dit meteen daarna te verbeteren met een kabeljauw van 96 cm. De opkomende zeeziekte was overwonnen en jubelend werden de bekende kiekjes geschoten. Doel van de eerste dag meer dan geslaagd nu al. Helaas werd het daarna samen met Edward de visgids ouderwets Googlen naar vis en aanbeten, vanaf het middaguur nauwelijks meer wat gevangen. Uiteindelijk ook geen enkele vis van boven de meter op deze eerste dag. Visgids Edward zelf trouwens ook niet, dus het lag niet aan onze techniek. Maar dat blijft het mooie van de natuur, zoals een Afrikaans gezegde luidt en elke gids in Afrika voor een game drive je zal vertellen: ‘nature’s gonna give, what nature’s gonna give’.
Trouwens wel een hele leerzame dag wanneer je op pad bent met een visgids. Veel geleerd waar we de komende week zeker nog de vruchten van gaan plukken! Als je op kerstavond alle kerstcadeaus uitpakt dan is de spanning er daarna natuurlijk ook vanaf, het voelt voor ons nu alsof alle kerstcadeaus nog onuitgepakt onder de boom liggen.
De eerste over de meter
Na de enerverende reisdag en eerste visdag was het voor de ouderen en met name jongste onder ons tijd om even gas terug te nemen en een uurtje uit te slapen. We hebben namelijk nog een hele week vissen te gaan. Zonder visgids op pad dus, wat voelt als het moment dat je als kind naar de basisschool gaat. Je mag de wereld zelf gaan verkennen en voelt je een grote jongen maar stiekem heb je net pas leren fietsen zonder zijwieltjes. Wel hadden we met visgidsen Edward en Martin wat mogelijke plekken doorgenomen tijdens hun dagelijkse rituele bezoekje in de avond waarop de visdag even wordt doorgesproken de dag van morgen wordt uitgestippeld aan de hand van de laatste vangsten en het weerbericht.
We hadden dus nog wel degelijk onze zijwieltjes op onze fiets zitten bij het betreden van het schoolplein. Na dat machtige moment van het verlaten van de haven onder het genot van een stralende zon, de wind door de haren en vooral een viskist vol met hoge verwachtingen over wat er vandaag weer allemaal komen gaat, leek het er helaas toch op dat de vissen zelf net aan hun zomervakantie elders waren begonnen, of in ieder geval lekker op het strand lagen met dit voortreffelijke weer. Het is hier 18 graden en volop zon, er wordt op de boot met de jonkies dan ook regelmatig gesproken over een verfrissende duik in het water. Op de boot met de oudjes wordt beter gevist, Jan pakt met een kabeljauw van net geen meter (98 cm) het vakantierecord en dus virtueel de beker.
Newbie Dai krijgt een spoedcursus Noors vissen. Eerst vangt ie een grote kabeljauw die een net daarvoor op het pilkertje toegehapt koolvisje opslokt. Even later geeft ie zijn hengel af aan Stefan omdat ie denkt vast te zitten, waarna de vis een run neemt en Stefan met een schaterlach snel de hengel aan Dai terug geeft. Als klap op de vuurpijl vangt Dai zijn eerste grotere koolvis van net geen meter, wat natuurlijk de mooiste sport is die je in Noorwegen kunt beleven. Op een grote heilbot misschien na dan…
Die vangen we deze eerste dagen helaas nog niet, net als de metervissen die nog op zich laten wachten. Jan roept op een gegeven moment over de marifoon om: ‘hele grote vissen voor jullie’ dus wij duiken met zijn allen op de fishfinder om te zien wat ie bedoelt en toe te slaan met onze shads… waarna wij een ‘nee, in het water’ naar onze hoofd krijgen (generatieverschil komt ook hier naar boven dat de jeugd toch liever op een beeldschermpje kijkt). En inderdaad in het water zien we nog net een paar wit-zwarte vlekken en een hele grote vin voorbij schieten, dat moet dus een orka zijn!
Voldaan beginnen wij dus aan ons apres-vissen met een biertje in het zonnetje in de haven. Om vervolgens bij de fileertafels te struikelen over de meter+ koolvissen die door visgids Martin en zijn groepje Zweden voor A Rorbuer zijn gevangen in het zuiden. Formaten tot 130 cm die mee zouden dingen voor het Nederlands record koolvis.
Dit brengt wat gemixte emoties los in onze eigen groep, van ongeloof tot boosheid maar in ieder geval hoop op die meter-vissen en vooral vastberadenheid dat we morgen achter visgids Martin aan zullen gaan. Hoe vroeg ze ook weggaan of hoe ver ze ook gaan varen. Dat is in ieder geval de instelling die nodig is om de echte grote te vangen, zoeken waar ze zitten en geduld hebben tot ze jagen. ’s Avonds spreken we met Martin de plannen door voor de dag erna, ditmaal gaan we naar het Noorden. Daarna is het snel rustig in huis en ligt iedereen stiekem te dromen van die meter+ koolvissen, degenen die niet liggen te dromen worden wakker gehouden door het gesnurk van Hans die het hele huis kort en klein zaagt.
De volgende morgen dus met torenhoge verwachtingen op pad. Met 6 boten beleven we gezamenlijk ons dagelijks momentje van een hongerige kudde leeuwen die gezamenlijk op jacht gaan. Als het gas vol open gaat en de wind door de haren slaat, schreeuwt iedereen het op de boot van de jonkies al uit van plezier (op de boot van de oudjes vliegen er ondanks de jarenlange ervaring op het water met deze snelheden met regelmaat brillen en petjes overboord). De dag is eigenlijk al geslaagd met zo’n opening van de dag.
Nu we er toch zijn besluiten we ook maar even te gaan vissen. Bij de eerste drift worden de dromen van Robbie (de jongste van de groep die elke dag uit z’n bed getimmerd moet worden) in ieder geval werkelijkheid. Hij vangt een prachtige koolvis van 102 cm, een brok dynamiet die tot 5-6 keer een volledige run naar beneden neemt. Onze professionele fotograaf Stefan zet m op de foto zodat de vis nog groter lijkt en vooral Robbie er ook nog beter uit ziet. Daarna wordt het een paar uur angstvallig stil. We varen continu achter Martin aan, maar deze blijft maar varen en zoeken. Uiteraard wel met de nodige aanwijzingen over de marifoon, dus het voelt alsnog alsof je een visgids aan boord hebt en dat is toch prettig vissen in zo’n groot en onbekend gebied.
Op een gegeven moment komen we nog wel op een stek waar de boot met de oudjes handenvol kabeljauwen vangen van tussen de 80 en 100 cm, maar als op de stek daarna de wind en golven wegvallen, lijkt iedereen inclusief visgids Martin het zoeken wel even gezegend te vinden en komt de zonnebrandcrème tevoorschijn en wordt er anderhalf uur even lekker gechilld in de zon. Op de boot met de jonkies gaan zelfs de vispakken uit en komt de wasabi en soja op tafel om sashimi van vers gevangen makreel te eten. Zo vers krijg je het nergens natuurlijk! Daarna vissen we richting huis nog een paar stekken af maar zoals Martin later zou beamen was het vissen niet al te best vandaag. Maar wat een heerlijke dag hebben wij gehad. Bij de dagelijkse borrel mag de oudste van het stel nog even 4 keer vertellen hoe hij het voor elkaar krijgt om een hengel te breken via de rand van de boot, maar goed ook dit soort dingen gebeuren en gelukkig hebben we voldoende reservematerialen bij ons. Elke avond weer stapt iedereen even de ware viswinkel onder de trap binnen om zijn wapens voor de volgende dag te selecteren. In de nacht worden we getrakteerd op het Noorderlicht, niet de hele felle versie maar een wat stoffige wolken die wel razendsnel van vorm veranderen. Prachtig natuurfenomeen.
Recordvissen
De eerste dag dat niet alleen wij boven water op jacht waren in de vroege morgen, maar dat onder water ook de jacht in volle gang was. Vissend op de toppen van de onderwater bergen waar de kleine koolvis zijn eten zoekt, jaagden de kuddes kabeljauwen op een kant-en-klare maaltijd. Waar de jacht van een luipaard op de Afrikaanse savanne een gerichte sniper aanval is, lijkt dit meer op een zwerm sprinkhanen die alles verslinden wat ze onderweg tegen komen. Maakt niet uit wat je aan je lijn hangt, alles wordt gretig gepakt: plastic (shads), lood (pilkers) of vis (aasvis). Zelfs een combinatie van beiden in de vorm van aasvis die eerder bij de pilker is dan de kabeljauw levert grote kabeljauw op. Of een aangegeten koolvis aan je hengel zoals bij Dai. Echte Noorse vistaferelen dus. Totdat ook hier in Noorwegen het bekende belletje gaat en de vis zich terug trekt om uit te rusten van de jacht. Geeft ons ook even rust om een plekje in het zonnetje te zoeken. Die plekken zijn deze trip gelukkig makkelijker te vinden dan de visstekken. Dus in een prachtig decor worden er een aantal heilbotlijnen uitgelegd, de zonnebrand tevoorschijn gehaald en Stefan installeert zich op zijn bekende plekje op de bijrijdersstoel voor een middagnapje. Maar niet voordat ie zijn andere middagritueel aan boord heeft kunnen doen. Laat ik de details besparen maar alleen meegeven dat de gevangen vis inmiddels niet meer in de emmer mee naar huis gaat…
Misschien wel door al zijn rituelen verkeerd Stefan de rest van de middag in blakende vorm. Onder opzwepende muziek wordt op de boot met de ‘jonkies’ de ene na de andere kabeljauw binnen getakeld, met name door Stefan de bingoman himself. Over het algemeen is het ritme als volgt: de eerste bingo wordt omgeroepen bij het bereiken van de bodem, de tweede bingo volgt bij de aanbeet van de vis en de derde bingo bij de catch-and-release van de vis. Robbie daarentegen beleeft een off-middag en doet op z’n Robbies zijn beklag, maar zijn tijd zou nog wel komen. Het grote voordeel van geen vis mee naar huis kunnen nemen is dat je heel veel tijd op het water vissend kunt doorbrengen. Enkel de maaltijd van die dag hoeft bewaard en gefileerd te worden, en dat is niet zo lastig toch met al die kilo’s vis die door de handen glippen op zo’n dag? Nou, niet als de ene boot denkt dat de andere boot de vangst van de dag mee naar huis brengt en andersom… Dan lig je dus in de haven met een enkel fileetje kabeljauw voor 8 personen. Gelukkig had onze topkok Dai bij de inkopen op de eerste dag geen rekening gehouden met elke dag vis, dus werd er alsnog een heerlijke maaltijd in elkaar gedraaid die onder het genot van voldoende wijn werd genuttigd. Door de lange dagen op het water is het meestal wel na het eten linea recta naar bed.
Op zijn dagelijkse bezoekje langs de huizen hadden we van visgids Martin de tip gekregen dat de vis toch wat diepere toevluchtsoorden had gezocht vanwege de brandende zon die wij wel kunnen waarderen maar de vissen blijkbaar wat minder. En met ‘wat dieper’ heb je het hier in Noorwegen dan niet over de enkele tientallen meters diepte van de Noordzee, maar over een plateau van 140 meter diepte met de fantastische bijnaam ‘de banaan’, wat omringd wordt door nog weer dieper water van 200 meter diepte. Twee voetbalvelden diep dus. En hier zouden we moeten vissen voor de meter+ vissen. Niet alleen de diepte maar ook de afstand, ergens halverwege Groenland, leverde in de groep de nodige discussies op aan de ontbijttafel. Uiteindelijk werd er door de boot met de oudjes toch besloten om de jonkies te volgen op hun kruistocht voor recordvis vandaag. Fred nam voor de zekerheid zijn paspoort mee want die was bang dat we het Noors grondgebied gingen verlaten. Even ter illustratie over de afstanden die wij varen richting sommige visstekken: 25 tot 30 zeemijlen, dat is dus bijna de afstand van Amsterdam naar Rotterdam. Ik reis dit zelf thuis elke dag als woon-werkverkeer maar deze tripjes aan boord van de schitterende aluminimum visboten met 150 pk’s voelen natuurlijk wel totaal anders aan. Met weinig wind en golfslag halen de boten tot over de 60-70 kilometer per uur dus wij varen niet langer dan een uur voor het harde werken op zee kan beginnen.
En hard werken was het vandaag. Voor het eerst op de 140 meter komen met je aas voelt als een eeuwigheid, waarin je nog rustig naar de koffie-automaat kunt lopen, je mail kunt bijwerken en nog even het laatste nieuws leest. En dat is dan eigenlijk nog het makkelijke gedeelte, het wordt pas echt zwaar op moment dat je die 450 gram met koolvis als aasvis weer omhoog moet halen voor een volgende drift. De eerste vangsten halen nog niet de meter maar zijn wel lekkere opwarmers voor de rest van de dag. Want wat een recorddag zou het vandaag worden. Bij de tweede top (soort onderwater bergje van slechts 120 meter diep) van de banaan volgen de eerste echt harde aanbeten, de gelukkigen mogen pompen en takelen tot de armen eraf vallen. Op de boot van de oudjes komen de eerste koolvissen en kabeljauwen van rond de meter aan boord, het record van Robbie van 102 cm sneuvelt elke keer net niet.
Totdat het aan boord van de jonkies los gaat. Allereerst komt er een leng aan boord van 120 cm gevangen door Stefan de bingoman. Vervolgens verbreekt hij zijn eigen record met 1 cm tot 121 cm met wederom een leng. Daarna gaat het hard en doen Dai (110 cm), Maarten (113 cm) en Jan (120 cm) ook allen een recordpoging met lengen met behoorlijke afmetingen. Dan is het moment aangebroken dat Robbie ongenadig hard toe slaat, op de zijn bekende manier laat hij de slip gieren zodat er rook vanaf komt die de brandweer 10 kilometer verderop aan de kust van de Lofoten uit laat rukken.
Een 20 minuten later duikt er 50 meter verderop ergens een boei op met monsterachtige afmetingen. De leng overlijdt namelijk helaas ergens in de laatste 30-40 meter door het drukverschil van de diepte. Zelfs halfdood aan het wateroppervlak loopt het enorme gewicht nog door de slip van Robbert Jan heen. Uiteindelijk komt de vis bij de boot en hoor ik mezelf in de marifoon richting de boot van de oudjes iets zeggen wat ik zelf eigenlijk nog niet kan geloven maar wel degelijk met mijn ogen waarneem: ‘we hebben net een monster van anderhalve meter in de boot getakeld’. Ik denk dat de eerder uitgerukte brandweer aan de kust dacht dat er nu echt brand aan boord was want iedereen stond te springen en te schreeuwen van geluk over de mooie vangst of van ongeluk van het monster wat in de boot lag. We hebben Dai gelukkig ervan kunnen weerhouden overboord te springen midden op zee. Volgens de visgidsen was het met 145 cm en een gewicht van rond de 25 kilo de op één na grootste leng ooit gevangen vanuit het kamp. Het record staat voor leng op 158 centimeter, maar dit weerhield ons er niet van om de vanger ervan om te dopen tot Recordmeister Robbie.
Inmiddels toch weer wat uitgekeken op de lengen en op zoek naar de echt grote koolvissen en kabeljauwen, dus werd het derde topje van de banaan opgezocht. Hier sneuvelden alle koolvis records en liet Dai zien inmiddels een ervaren Noorwegen visser te zijn geworden. Het kan hard gaan met een paar dagen spoedcursus. De grootste koolvis was 113 cm (gewichten van tussen de 10 en 14 kilo) en kwam van zijn hand, maar er werden meerdere kolossale koolvissen van rond de 110 cm gevangen. Zelfs meer naar de kust toe waar de oudjes inmiddels naartoe verhuisd waren ging het los en Hans wist daar de grootste koolvis te landen met 107 cm.
Als nestor van het gezelschap had hij natuurlijk graag de strijd om de CPG trofee aangegaan, maar op het 140 meter diepe water zat er voor hem niet meer in dan toekijken en genieten van wat er om hem heen gevangen werd. Uiteindelijk dus een echte droomdag en alles bij elkaar dé reden waarom we naar het hoge Noorden afreizen. De mooie vissersverhalen waren die avond bij het eten natuurlijk ontelbaar.
Fishing on the Edge
Stefan de bingoman leek toch het geloof in het winnen van de CPG trofee wat verloren te zijn na de recordvangst van Robbie van gisteren. Voor hem werd het tijd voor wat meer tijd aan land na al die uren op zee en eigenlijk gold dat voor meer van ons. Door het aanhoudende goede weer werden de dagen op zee steeds langer en die op het land korter. Bij het opstaan ’s ochtends stapte ik elke dag met zeebenen uit bed. Ook bij Dai ging het niet altijd helemaal goed, met name met onthouden van de namen van Fred en Hans. Ondanks plechtige belofte dat hij het deze morgen goed ging doen werd Fred al binnen dertig seconden omgedoopt tot Frits, dat is het de rest van de vakantie dan ook gebleven. Helemaal met die snelle fluorgele skibril van Fritsie, was natuurlijk het beeld compleet van een ware held op het water. Er schijnt een koolvis van een meter rond te zwemmen voor de Noorse kust die met deze held op de foto is geweest.
In de late morgen even geprobeerd op platvis dichtbij huis maar dat was geen succes door de wind en stroming. Daarna dan toch maar weer naar het noorden het fjord uit, de zee op. We lagen precies in een plaatselijk lagedrukgebiedje van een wolk met regen die om een bergtop gespiest zat en de regen over ons uit stortte. Ondanks dat was het even zoeken naar de vis maar eenmaal gevonden ging het weer goed los met meerdere mooie vangsten van over een meter. Telkens eenzelfde driftje en je stond gegarandeerd met 2-3 man uit de boot mooie kabeljauw en koolvis te halen. Inmiddels waren de boot samenstellingen wat door elkaar gehusseld, dus ik was zelf gepromoveerd tot oudje en Jan mocht zich vandaag jonkie noemen. Dit leverde wel wat uitdagingen op met het opnieuw knopen van verspeelde onderlijnen, aangezien op de boot met de jonkies nu geen (ervaren) F/G-knopenlegger zat. Maar tegenwoordig is er ook Youtube midden op zee, dus dit werd lachend als suggestie via de marifoon gegeven door de oudjes. Helaas lag er her en der wat zeeziekte op de loer bij de jonkies en stonden de heren met hun hengels als bootvluchtelingen op de Middellandse Zee in de lucht te roepen om hulp. Peter kon deze lokroep natuurlijk niet weerstaand en begon alsnog de onderlijnen met veel geduld te knopen.
De boot met de oudjes was uiteindelijk niet van het water weg te slaan en uiteindelijk gingen we met een prachtige zonsondergang richting huis waar we in de haven terug waren toen het al donker was. Recordmeister Robbie en Rookie of the year Dai stonden nog wat vis te fileren voor het avondmaal toen Dai achteloos opmerkte dat hij het Noordelicht zag, deze keer wat feller en dus nog indrukwekkender dan eerder in de week. Met lekker borrelen en uitgebreid dineren ligt Team Holland uiteindelijk pas om half 1 in bed.
De lange dagen op het water, het ‘strafkampachtige’ tempo wat je aan moet houden om met een groep van 8 man toch beetje bijtijds op het water te zijn en het vissen an sich begint nu echt lichamelijk zijn tol te eisen. Stefan besluit dagje thuis te blijven en ook bij Jan is het tijdstip van vertrek het moment dat ie net nog even onder de douche door moet springen langzaamaan een ritueel aan het worden. Gelukkig is iedereen heel behulpzaam naar elkaar toe en neemt een ieder als een echt team de verschillende taken voor zijn rekening: vaatwasser in- en uitruimen, tafel dekken, benzine bijvullen, hengels afspoelen, vis fileren, koken, boot schoonmaken, pakken uit de droogruimte halen, etc. Hierdoor blijft de sfeer ondanks de opspelende vermoeidheid ook heel erg goed gelukkig en wordt er veel gelachen onderling.
Vandaag staat er weer een groot avontuur op het programma, we gaan vissen in de Moskenstraumen bij het meest zuidelijk op de Lofoten gelegen plaatsje A. Dit is ongeveer een uurtje varen van Nappstraumen en alleen met goed weer te bereiken met de boot. Die mazzel hebben wij, dus met de tips van visgidsen Martin 1 en Martin 2 op zak gaan wij op pad. Die hadden ons niet helemaal voorbereid op wat zou gaan komen. De Moskenstraumen zijn als een wildwaterbaan waar je in 2-3 meter hoge golven (wind tegen stroming) je staande moet houden terwijl je tegelijkertijd een hengel in je hand houdt. Als extra moeilijkheidsgraad komt je boot af en toe in een waterkolk terecht waardoor je 360s gaat maken. Als laatste bonus moeilijkheidsgraad drift je met 5 knopen per uur over een grillige ondergrond van 3 meter tot 60 meter diepte waar de koolvis en kabeljauw overheen jaagt. Bekomen van de eerste schrik zetten we ons schrap om deze uitdaging aan te gaan, dit is echt ‘Fishing on the edge’.
We vangen onze eerste koolvissen en een enkele mooie kabeljauw van over een meter, maar de grote Moskenstraumen show moet dan nog gaan beginnen. Bij het keren van de stroming duiken er uit het niets hele zwermen met meeuwen op, dit is over het algemeen de beste fish finder die je kunt wensen. Op het moment dat het water weer hoorbaar begint te stromen schieten aan alle kanten kleine aasvissen door het wateroppervlak, waar de meeuwen bovenop duiken. Wij speeden ernaartoe met de boot en weten niet hoe razendsnel wij onze hengels uit moeten gooien, binnen no-time alle hengels krom met mooie koolvis. Rookie of the year Dai had natuurlijk weer de grootste te pakken van rond de 110 cm. Dit fenomeen herhaalt zich een aantal keer en als echte jagers scheren wij met onze boot achter de meeuwen aan. Een jagende school koolvissen is bijna niet te volgen maar de keren dat we in de buurt komen levert deze tactiek echt grote koolvissen op. Avontuurlijker en natuurlijker vissen kan ik me nauwelijks voorstellen. De andere boot heeft wat meer moeite met de omstandigheden en verspelen behoorlijk wat lijnen, Recordmeister Robbie weet het zelfs voor elkaar te krijgen om op 13 meter water een hele spoel van 225 meter lijn aan het water toe te vertrouwen. Maar ook dat hoort bij vissen helaas. Zeker op een plek als deze waar je beseft dat de elementen der natuur zoveel sterker zijn dan wij mensen.
Epiloog
Eigenlijk is de trip nu al echt volledig geslaagd, maar we hebben nog een dag voor de boeg. De jonkies halen de oudjes over om nog eenmaal de Crazy Daisies naar de 140 meter te rammen. Niet omdat we het echt leuk vinden maar omdat we nog een laatste recordpoging willen wagen en Recordmeister Robbie zijn CPG trofee af willen nemen. De boot met de oudjes zoekt een eigen plek meer onder de kust met visplekken van een meter of 30-40 diep. Wij gaan eerst nog even aasvisjes vangen met de makrelenpaternoster. In no time hangt er bij mij een kabeljauw van een kleine meter aan de makrelenpaternoster en dat is toch hard werken op een licht spinner hengeltje, maar wat een sport geeft dit! Met een emmer vol koolvisjes speeden we vervolgens naar ‘de banaan’ die onder het wateroppervlak op 140 meter diepte ligt te wachten. Zeeziekte speelt hier en daar wat op dus de energielevels die al niet helemaal meer op groen stonden zakken snel weg naar alarmerende niveaus. Tot Stefan de bingoman een aanbeet krijgt die hij deze trip nog niet eerder heeft gehad, zware vis aan de lijn die de testosteron levels weer wat opschroeft. Ik haal snel mijn pilker op maar deze is om zijn lijn geslagen. Bij het wateroppervlak snijdt de weerhaak van de pilker plotsklap de lijn van Stefan door, we zien allebei de rafelige lijn als een komeet de diepte in verdwijnen en een droomvis spat uiteen. Vervolgens staan we elkaar een seconde aan te kijken, waarbij ik in Steef zijn ogen zie dat hij mij het liefste achter de lijn aan zou gooien. Ik spring er uit teleurstelling het liefste zelf achteraan.
De moed is ons voor even nog dieper in de schoenen gezonken dan de 140 meter diepte waar we op vissen. De top van de banaan die van de week nog alle mooie vissen opleverde was ons nu minder gunstig gezind want qua aanbeten bleef het verder rustig. Dus pakken we nog een laatste keer de leng-top waar de Recordmeister zijn leng naar boven takelde. Hier blijkt nu leuk koolvis en kabeljauw te zitten. Dai onze koolvis specialist slaat nog maar eens toe en hengelt er een koolvis uit van 110 cm. Inmiddels met een geheel nieuwe techniek die we mogelijk nog wel zullen gaan terug zien op het WK Heilbotvissen 2019: om zijn zwaar verzuurde armen en rugspieren te ontzien loopt hij van voren naar achteren in de boot om de koolvis omhoog te krijgen. Dit is op visgebied een waardige afsluiter van een prachtige visvakantie. Stefan doet inmiddels de naam Nappstraumen alle eer aan met ongeveer om het half uur een korte napje in de bijrijder stoel.
Voor het eerst deze week zijn we voor 16 uur in de haven terug. Stiekem bekruipt me het gevoel dat we dit eerder in de week ook eens hadden moeten doen want we hebben nu de tijd om rustig alles op te ruimen, de laatste voorraad te bereiden tot allemaal lekkere kleine hapjes en zelfs nog een spelletje Catan te doen. Maar door het fantastische weer en de uitdagende visserij hebben we ons letterlijk elke dag mee laten voeren door de Nappstraumen.
De uitreiking van de CPG trofee is het laatste hoogtepunt wat ons nog rest deze trip. Zoals altijd wordt de trofee uitgereikt door zijn naamgever, onze grote inspirator Peter (bijnaam ‘de CPG’). Recordmeister Robbie richt zich in zijn dankwoordje natuurlijk met name tot Peter die deze vistrip natuurlijk qua organisatie en materiaal voor ons mogelijk maakt, zijn moeder die al zijn hele leven alles voor hem mogelijk maakt en de monsterleng die toehapte op zijn aasvis. Vanuit mij in ieder geval ook zeer veel dank richting Peter voor de organisatie en natuurlijk ook naar de vrouwen die thuisblijven maar ons toch eens in de zoveel jaar onze droomvisreis laten maken. Als laatste willen wij ook Raffie en Linda van Cordes Travel nogmaals bedanken voor alle geweldige hulp bij het organiseren van deze reis.
Al op het vliegveld van Leknes gaan de discussies over waar de volgende trip naartoe zou gaan. We zijn het erover eens dat Nappstraumen een fantastische visserij biedt, de boten top zijn en het huis van alle gemakken voorzien, al zou een extra badkamer en wat opbergruimte in de slaapkamers een welkome aanvulling zijn. Tijdens het laatste bezoekje van visgids Martin op de vorige avond bespraken we met hem nog dat het van belang is om rekening te houden met de verschillende jaargetijden om de visserij daarop af te stemmen. Met name in het voorjaar kunnen de echt grote kabeljauw en heilbot in de Nappstraumen gevangen worden, op andere momenten in het jaar zit de grote vis over het algemeen wat verder weg, al kan er wel bijna altijd gevist worden vanwege de beschutte ligging. Ook de oudjes kunnen ondanks wat beperkingen met vissen op diep water toch met een zeer tevreden gevoel terug kijken naar een welgeslaagde visvakantie qua weer, gezelligheid, samenhorigheid en niet te vergeten toch ook de vangsten van een groot aantal mooie kabeljauwen en de nodige grote koolvissen.
Er passeren gedurende onze discussie op het vliegveld wat exotische locaties de revue zoals Afrika, Canada en de VS, maar (Noord-)Noorwegen blijkt bij iedereen toch wel in het hart gesloten te zijn. We zullen zien wat de komende jaren gaan brengen, voorlopig hebben we weer hele mooie herinneringen gemaakt waar we wel een paar jaar op kunnen teren met zijn allen.
Maarten & Peter
