Met z’n vieren – Floris, Steven, Leen en ikzelf (Melvin) – vertrokken we richting Noorwegen voor het PENN Festival. Geen groentjes meer in de Noorse wateren, maar eerlijk is eerlijk: bij elke nieuwe visreis voelt het weer alsof je voor het eerst gaat. Hengels in de aanslag, koffers tot de rand gevuld, en vooral: een hoop goede moed (en misschien nog meer snacks).

Drie vluchten hadden we nodig om op de bestemming te raken. Drie! Tegen de tijd dat we aankwamen, hadden we meer tijd in de lucht gezeten dan sommige vissen in het water. Ondertussen hing er ook nog de dreiging van een KLM-staking boven ons hoofd. Maar zoals altijd stond Cordes Travel paraat: in plaats van te stressen zaten we gewoon twee uur vroeger al op het vliegtuig. Dat noemen we service – of geluk dat we niet zelf geboekt hebben.

De eerste twee dagen waren… tja, hoe zullen we het zeggen? Een beetje “zoek de vis”. Door het slechte weer voor onze aankomst was alles de diepte ingedoken. Het leek alsof de vissen ons al door hadden, en zich goed hadden verstopt. We hebben onszelf wijsgemaakt dat dit bij het vissen hoort, want “het is vissen en niet vangen” – en het klonk nog geloofwaardig ook. ‘S avonds konden wij aanschuiven in het restaurant voor het eten van de chef die er net een week was. Deze chef had blijkbaar iets te bewijzen want – spoiler alert- Het was heel de week alsof er een engeltje op mijn tong … Je kent het wel.

Dag drie bracht verlossing: vlakke zee, goede moed en een vuurtoren die over ons waakte alsof we in een sprookje zaten. En alsof dat nog niet genoeg was, werden we onderweg begeleid door vinvissen, bruinvissen en zelfs zeearenden. Het leek wel een natuurdocumentaire, alleen jammer dat David Attenborough op zijn 99ste niet meer op onze boot wilde kruipen. Steven en Leen stalen de show door ieder een prachtige heilbot binnen te halen. De rest van ons hield zich bezig met supporteren, tips geven die niemand nodig had en alvast sterke verhalen te verzinnen voor thuis. Bij het terugvaren gingen een moeder-orka en enkele kalveren terug het diepe in na een heerlijk dagje zonnen in de baaien van Vesterålen.

Op zondag trokken we naar de plek die niet voor niets “Jurassic Park” heet. Na even zoeken met doodaas en verschillende driftjes besloot Floris er een cutbait aan te doen die zelfs te zien is in het donker… eigenwijs was dan toch wijs. Floris die dacht een monsterleng te hebben. De spanning, de rugpijn, de strijd… alleen om vervolgens een kabeljauw boven water te zien komen die zo groot was dat we hem bijna een paspoort wilden geven. Een “big”, of beter: een zeug van een kabeljauw. Zelfs de boot begon naar links te hellen van al dat visgewicht. En jawel, na enkele minuten stonden de hengels bij Steven en Leen ook krom alsof ze wilden meedoen aan een krachttraining. Lengen, en niet van de kleintjes: 1,20… 1,45…1,50…je zou bijna denken dat we elastieken uit het water trokken. Floris moest weer laten zien hoe een echte Leng eruitziet en trok vanuit de dieptes een prachtige 1,65m leng.

We besloten maar terug te varen, voor de storm ons te grazen kreeg, maar daar was even niet op mij gerekend ik moest zo nodig nog snel voor vertrek ook even een van die grote “zeeslangen” aan boord brengen om toch bij te blijven bij de oude garde. Sommige mensen hebben inmiddels meer tijd nodig om te begrijpen hoe het moet… Onderweg zwaaiden we nog even naar de witte koppen (niet degene aan boord maar die op de golven) die al op aan het komen waren. En een attractie en 1,5 uur later stonden wij droog op de kant om te beginnen aan het productieproces wat fileren wordt genoemd.

Noorwegen besloot dat het nu wel genoeg was geweest. De Lofoten geeft, maar zij neemt ook. Maandag en dinsdag gooide de natuur het weer dicht. Natuurlijk probeerden we maandagmiddag nog even “tegen beter weten in” de zee op te gaan. Het resultaat: een gratis attractie die meer weg had van een achtbaan dan van vissen. Uiteindelijk hebben we wijselijk besloten dat droog blijven in het huisje ook een sport is. Met een bezoekje aan het museum van de Huttentruttenboot (beter bekend als de Hurtigruten) en enkele oer-Noorse trollen rijker konden wij vredig een potje bier opentrekken. Gelukkig maakte Noorwegen dat meteen goed: als excuses kregen we het noorderlicht te zien. En geloof me: dat is zo mooi dat zelfs de grootste visverhalen even stilvallen.

Woensdag was het inpakken geblazen. De koffers gevuld met lood (letterlijk) en de harten gevuld met herinneringen. Met lood in de schoenen – en een beetje in de rugzak – namen we afscheid van Vesterålen.

Eén ding weten we zeker: dit avontuur was slopend, hilarisch en onvergetelijk. En we hebben weer genoeg materiaal voor sterke verhalen tot de volgende reis!

Cordes Travel, wederom bedankt voor het organiseren van deze leuke visreis naar Vesteralen, tot de volgende !

Accommodatie:  Vesteralen