Havoysund Festival augustus 2017
Eerlijk gezegd ben ik wat vissen betreft niet iemand van targets en bucketlists. Ik wil gewoon graag veel beet krijgen en spectaculaire drils beleven. Daarnaast ben ik een echte allround visser die net zo veel plezier beleeft aan een baars als aan een koolvis. Toch is er een uitzondering… heilbot!
Die vis is me namelijk in het bloed gaan zitten. Niet dat ik er zo veel heb gevangen, beter gezegd heb ik nog nooit een heilbot gevangen. Wel heb ik regelmatig kennisgemaakt met deze platvis XXXL. Kennismakingen die steevast in het voordeel van de heilbot uitpakten. Kwestie van verkeerd materiaal of gewoon vette pech. Wat materiaal betreft kan ik me nog goed herinneren dat ik een jaar of 15 geleden tijdens opnames van VisTv in het Noorse Lingenfjord diverse heilbotten verspeelde dankzij ondeugdelijk materiaal. Lijnbreuk, wartels die open bogen en een hengel die in dwars door midden, ging stonden tussen mij en de heilbot in. Maar ik werd toen wel gegrepen door de bizarre kracht en agressie van deze vissoort en vanaf dat moment moest en zou ik er een vangen.
De tweede kans kreeg ik tijdens een gezinsvakantie in Noorwegen. Tijdens een dagje bellyboten op koolvis komt een stevige heilbot mijn shad bekijken. En dat een metertje onder mijn flippers. Totaal onverwacht grijpt deze vis mijn aas en dendert 30 meter naar beneden. Meer dan een half uur lang denk ik dat ik het ga winnen, totdat de lijn breekt.
In 2015 krijg ik een echte goede kans. Dit keer tijdens een pilot trip van Cordes Travel naar Vaeroy, een eiland ten zuiden van de Lofoten. Dit keer ook met uitstekend materiaal in de vorm van Penn Regiment hengels en de onverwoestbare Slammer. Hoewel Vaeroy bekend staat om de grote heilbot en we in het juiste seizoen zijn, laten ze het afweten. Waarschijnlijk omdat het in de betreffende week letterlijk bulkt van de koolvis. We vangen de ene 10 kilo plus koolvis na de andere. Alleen Robert Valkeneer weet een mooie heilboot te vangen. Op de laatste dag besluiten Robert en ik ‘light tackle’ te gaan. Geweldig leuk om met lichte spin- en vliegenhengels koolvissen van 70, 80 centimeter te vangen. Minder leuk is dat een heilbot van naar schatting twee meter een door mij gehaakte koolvis grijpt. Het enige wat ik kan is toekijken hoe 200 meter 15 lb lijn van de molen verdwijnt. Ping…. En toen was de maat vol: ik ga vol voor de heilbot!
Advies aan Raffie Cordes gevraagd: wat is de beste heilbotstek? “Havoysund”, was het korte maar krachtige antwoord. “In september 2017 is er een Penn festival. Er zijn nog een paar plaatsen vrij.” Het voordeel van een festival is dat je met meerdere boten het water opgaat en daardoor snel in de gaten hebt waar de vis zich ophoudt. Aangezien ik erg goede herinneringen heb overgehouden aan een Penn festival op IJsland was de keuze snel gemaakt. Vismaatje Rick wilde ook graag eens kennismaken met heilbot en eind augustus met 44 andere fanatieke zeevissers het vliegtuig in. Eerst naar Oslo, daarna door naar Alta dat boven de poolcirkel ligt. Vervolgens drie in uurtjes in een comfortabele touringcar naar Havoysund. Eigenlijk duur de rit te kort, want wat heb ik genoten van het waanzinnig gave landschap in Noord-Noorwegen!
Bij aankomst blijkt de accommodatie weer eens uitstekend te zijn. Gezellig huisje en de boot voor de deur. Dat kan gewoon niet beter. ’s Avonds instructies van de visgidsen en daarna bijtijds het mandje in. Natuurlijk geen oog dicht gedaan en de volgende ochtend het ruime sop kiezen met 150 PK achter je kont. Boys toys!
We beginnen te vissen op een plateau dat langzaam van 15 naar 40 meter afloopt. Het is een beetje zoals snoekbaarsvissen, maar dan met ‘wat’ zwaarder materiaal. Zowel Rick als ondergetekende gebruiken het materiaal van Raffie en Linda, dus dat zit ook wel goed. En dan die eerste aanbeet! Geen beuk of ram, maar een serie subtiele plukjes aan het kunstaas. In mijn geval een grote cutbait voorzien van een flapperstaart. Denk in eerste instantie dat het koolvissen zijn. Een later denk ik vast te lopen. Sla toch maar aan en als reactie wordt er keihard teruggeslagen! “Heilbot” roept Raffie. Ik moet het nog maar zien, de vis komt namelijk erg makkelijk naar boven… Om vervolgens onstuitbaar naar beneden te knallen! De harde, droge dreunen op de lijn geven aan dat het inderdaad heilbot is. Ineens knikkende knieën en klotsende oksels. Maar even later heb ik toch echt mijn eerste heilboot op schoot! Een dikke vis van 90 cm. Een kleintje voor hier zegt Linda, maar ik ben er gruwelijk blij mee. Tot in Trondheim hebben ze het waarschijnlijk kunnen horen.
Vlak daarna is Rick aan de beurt en hij vangt vlak achter elkaar twee heilbotten van 96 respectievelijk 110 cm. Vissen die beide het uiterste van het materiaal vergen. Overal om ons heen wordt trouwens goed gevangen. Volgens mij wordt er op iedere boot wel heilbot gevangen. Gaaf! Zelf sluit ik de dag met een vliegend tapijt van 120 cm af. Een vis die het uiterste van het materiaal vergt.
Hoewel Havoysund 99% van de tijd bevisbaars is, ongeacht de wind, hebben we de volgende dag vette pech: storm uit het Noorden. Twee dagen verwaait. Toch vermaken we ons uitstekend met licht materiaal. Vanaf de steigers voor het huis vangen we volop koolvis. Rick gaat los met de spinhengel. Zelf kies ik voor de vliegenhengel. Een aantal mazzelaars vangen vanaf de kant diverse heilbotten tot 80 cm. Wat een land, wat een visserij, wat een vissen. Havoysund is ook een bekende skrei stek. Dat zijn die enorme gullen tot meer dan 30 kilo zwaar die zich hier in maart volvreten met haring. De rest van het seizoen is er ook goed kabeljauw te vangen. Tijdens deze trip vangen Rick en ik diverse loeisterke kabeljauwen van over de meter. Ook wéér een geweldige visserij. De week gaat helaas weer veel te snel.
En voor je het weet zit je weet in Nederland een verslag te tikken van deze geweldige reis. Ik heb eindelijk mijn heilbot –dank Raffie en Linda- en volgens mij geldt dat voor de meeste deelnemers van dit festival, want er zijn er in totaal 117 gevangen. Zelfs was ik getuige van de dril en de vangst van de grootste heilbot deze week, een tapijt van 162 cm. En dan te weten dat ze hier regelmatig van boven de twee meter worden gehaakt. Wil terug!!!
Marco Kraal
