Visreis naar Panama 2017 Cor
Visreis naar Panama van 13-21 januari 2017 (de veteranenboot)
13 januari was het dan eindelijk zover. Na bijna 2 jaar voorpret, kennismaking etentjes, inlezen etc. was de groep op tijd op Schiphol en vertrokken we met de KLM (prima verzorging) naar Panama stad. Geen straf om het koude, slechte weer in NL om te ruilen voor tropische temperaturen. We overnachtten in het Riande Hotel vlakbij de luchthaven. Daar bestelden we een heerlijk diner met elkaar in de tropische tuin bij het zwembad. Moe van het reizen lag iedereen al vroeg in bed.
14 januari was ik al vroeg op en besloot lekker te gaan zwemmen. Een deel van de groep bleef die ochtend bij het zwembad en de anderen bezochten een shopping mall. Rond de middag werden we opgehaald door een bus, die ons door Panama stad naar een klein vliegveld bracht voor de binnenlandse vlucht naar David. Na een enorm gegoochel met instapkaarten, paspoorten en een fooi konden we zonder bijbetaling voor bagage allemaal mee op de vlucht. Een klein uurtje later werden we met een bus opgehaald en afgezet bij de Panama SportFishing Lodge in Boca Chica. Daar werden we hartelijk ontvangen door zeer vriendelijk personeel met een drankje en later een diner met o.a. kreeft. Kreeft zou vaker op het menu staan, maar ook tonijn, amberjack, marlijn, gamba’s en sushi. Voor de niet vis eters was en natuurlijk ook vlees. Veel vers fruit stond ook dagelijks op tafel. Voortreffelijk vond ik. Moe maar voldaan zocht ik die avond, met kamergenoot Wim, onze kamer op.
15 januari was het om 06.30 ontbijten, op de groepsfoto en dan eindelijk vissen. Een terugkomend ritueel iedere dag was het kopen van aasvisjes bij een lokaal vissertje. Dit waren de aasvissen voor het innshore vissen of voor tonijn/zeilvis. Daarna gingen we meestal voor de grotere aasvissen : bonito’s , dit zijn tonijnen van 40-60 cm die gebruikt worden voor het langzaam slepen op marlijn of als stukken aas voor roosterfish , cubera’s, haaien etc. Meestal vingen we tussen de 15-20 bonito’s om de spieren los te maken. We kozen vandaag voor de offshore visserij op zeilvis, marlijn en mahi mahi bij het eiland Montuosa. We hadden nummers geloot en de volgorde van de aanbeten was Hans, Paul, Cor en Katty. Ik had zelf 2 lures meegenomen van eerdere big-game trips en onze schipper Carlos keurde ze goed. Op een van deze lures (zie foto) hebben we deze week 2 mahi’s en een geelvintonijn gevangen. Het duurde niet lang of de eerste aanbeet volgde en Hans ving een mooie mahi (rond 15 kg; alle schattingen zijn van Carlos). Een half uurtje later alweer een strike. Nu was het de beurt van Paul, die na een mooie dril een zeilvis naast de boot draaide (25 kg). Onze deckhand had de haak snel los en helaas brak de snavel van de vis, zodat we weinig foto’s konden maken. In Panama worden marlijnen en zeilvissen geteld als gevangen nadat de onderlijn (max.3 meter) is vastgepakt. De vis wordt dan zo snel mogelijk onthaakt en weer vrijgelaten. Vaak schiet de haak al los bij het vastpakken van de onderlijn. Na nog een misser van een marlijn en het zien van veel springende marlijnen en zeilvissen, was nu de beurt aan Cor. Hij ving ook een mahi mahi van rond de 10 kg. Tijdens deze dril werd Paul niet goed en besloten we geen risico te nemen en terug te gaan (2 uur varen). Gelukkig herstelde hij na een uur en kon hij zelfs nog wat vissen.
16 januari hadden we besloten weer op de marlijn te gaan vissen bij Montuosa gezien de grote activiteit de dag ervoor. Eerst snel bonito’s vangen, waar ons ‘aasmeisje’ Katty zeer bedreven in was. Daarna gingen de levende bonito’s overboord en begon het lange wachten op zwarte marlijn. Rond 11.00 uur begon een reel te gillen. Een paar seconden wachten en dan beide 250pk buitenboord motoren voluit om de marlijn te haken aan de circlehook met aasvis. Katty liet haar beurt over gaan en Hans kreeg de hengel. Omdat er geen vechtstoel aan boord is krijg je een vechtgordel om. Hans was dit duidelijk niet gewend en had moeite met materiaal en techniek. Na verloop van tijd was hij gesloopt en werd besloten dat Cor de hengel zou overnemen. Immers het vangen van de vis stond voorop. Na ongeveer een kwartier was de zwarte marlijn (tussen de 200-250 kg) langszij. De onderlijn werd vastgepakt en niet snel daarna was de haak los en zwom de vis weg. Wat een topsport zo’n dril. Volgens Carlos de sterkste marlijn soort en dat voelden Hans en ik aan onze knieën en schouders. Daarna volgden nog 2 spectaculaire aanbeten, maar die werden beiden gelost.
17 januari was er weer veel activiteit van dolfijnen, tonijnen en af en toe marlijn en zeilvis bij de Hannibalbank. Met levend aas kregen we wel een paar fraaie aanbeten, maar die schoten allemaal los. Ook gingen we regelmatig achter de jagende tonijnen aan. Een lastige visserij, want als je bij de school in de buurt kwam doken ze onder. Alle 5 de hangers schoten los. Wel spectaculair deze visserij. Echt mijn ding, maar je wordt fysiek gesloopt met die poppers en pluggen. Helaas begaf een van de motoren het, maar door goed optreden van Carlos werd er snel een andere boot geregeld en stapten we midden op zee over. Het verlies aan visuren werd zo tot het minimum beperkt. Op weg naar het moederschip, waar we zouden overnachten, ving Katty een prachtige roosterfish op een stuk aas.
18 januari om 07.00 aan het ontbijt met de ploeg van de andere boot (Anjo, Rens en de Willy’s). We vatten het plan op om het eerst innshore te proberen. Behalve een paar kleine vissen en een lijnbreuk door een witpuntrifhaai leverde dit weinig op. Wel een prachtig uitzicht op Coiba eiland, waar je alligators, schildpadden, mantaroggen en heel veel dolfijnen kon zien. We besloten dus toch maar weer offshore te gaan richting Hannibal bank. Even na elven volgde een strike op de bonito en Paul begon aan een 20 minuten durende dril van een zwarte marlijn (150kg). De vis werd echter aangevallen en verwond door een andere marlijn. Helaas overleefde de vis dit niet en werd dus aan boord gefileerd (80 kg). Het enige voordeel hiervan is dat je veel foto’s kunt nemen, maar de dood van zo’n prachtige vis is toch een domper.
19 januari vertrokken we al voor 7 uur voor de laatste visdag. Even na 9 uur gingen de eerste bonito’s te water. Het was rustig op het water toch kregen we 2 mooie aanbeten van marlijn, die beiden gemist werden. Toen even later een grote dolfijn met de aasvis aan de haal ging (loste gelukkig) stopten we met deze visserij en gingen we met plastic slepen. Al vrij snel volgde een mooie aanbeet en ving Cor een geelvintonijn van 15 kg. Helaas op de zware hengel. Er kwam meer activiteit in het water. Veel dolfijnen met jagende tonijnen. Een uurtje later kreeg ik een aanbeet op mijn popperhengel en begon de dril van mijn leven. Iedereen had door dat het een grote geelvintonijn moest zijn. Na bijna drie kwartier zagen we ‘colour’ en kwam hij aan de oppervlakte. De slip werd nog ietsje vaster gedraaid om de druk op te voeren. Helaas brak de (te lichte) hengel en niet veel later, ondanks alle moeite van de bemanning, ook de lijn en verspeelde ik een naar schatting 75 kg zware tonijn. Wat een deceptie. Een week later nog last van mijn schouder. Wat een onvoorstelbare kracht heeft zo’n vis.
20 januari begonnen we aan het eind van de ochtend aan onze terugreis. Dit verliep voorspoedig en door het tijdsverschil waren we opeens de 21e rond 11.00 uur thuis.
Ik kijk met veel plezier terug op een unieke reis, met een hele gezellige groep vissers en bijzonder goed georganiseerd door Raffie en Linda van Cordes Travel. PENN ook nog bedankt voor de gesponsorde shirts, als tegenprestatie heeft onze groep alle vissen op de achterkant gevangen.
groetjes,
Cor
