Ongerept snoekparadijs in Zuid-Zweden
18 t/m 22 Mei 2013
Terwijl de skirt van de chatterbait in de vlucht naar beneden verleidelijk op wappert, neemt de grote opengesperde bek de contouren van een enorme witte pedaalemmer aan. Dit is niet te missen, geheid dat Thijs zo meteen een monstersnoek aan boord hijst!
We zijn bezig met onze laatste visochtend in Zuid-Zweden, vanmiddag moeten we aan boord van het schip dat ons zal terugvaren naar de realiteit. Dan komt er een einde aan een kort, maar zeer geslaagd visavontuur dat alleen wat minder florissant begon…
Die bewuste vrijdag denken mijn vismaat en ik ruimschoots op tijd in de auto te zitten naar het Duitse Kiel vanwaar we de overtocht naar Göteborg zouden maken. Aanvankelijk gaan we ervan uit dat het wel meevalt met de files die zich in de loop van de dag rondom Hamburg ontwikkelen, maar het tegendeel blijkt waar. Optimistisch gestemd met een lekkere beat uit de autoboxen gaan we er ons wel doorheen slaan. Maar de files worden frequenter, trager en langer. De muziek gaat op zacht en zo stilaan wordt de klok steeds vaker het middelpunt van onze gespannen aandacht.
Als de vertraging zover oploopt dat zelfs de meest positieve inschatting geen uitzicht meer biedt, weten we dat we nog voordat onze lijnen zijn nat geworden een wijze les hebben geleerd; reken een paar uur extra op zelfs de meest royale inschatting van de reistijd en laat je niet verrassen door knelpunten en de daarbij behorende ongelukken rond Hamburg. Wat gelukkig wel blijkt, is dat we er goed aan hebben gedaan deze reis te plannen met hulp van Linda en Raffie, die ons als visreisdeskundigen van Cordes Travel tipten over de ongerepte visgronden in het zuiden van Zweden, alwaar we tijdens het gesloten roofvisseizoen in eigen land ons vurige snoekverlangen beslist konden blussen.
Al na het eerst telefoontje zijn we gerust gesteld en twee telefoongesprekjes verder is er een oplossing op maat geboden: we laten de haven bij Kiel links liggen en nemen een paar honderd kilometer autoreistijd voor lief, we splijten die avond Denemarken doormidden, op weg naar Frederikshaven waar Linda een hotel voor ons heeft geregeld en ondertussen heeft gefikst dat de overtocht bij het krieken van de dag alsnog kan worden gemaakt. Zo leveren we geen effectieve vistijd in, hebben we zelfs een paar uurtjes heerlijk geslapen, maar zal het je waarschijnlijk niet verbazen dat we die ochtend als allereerste passagiers keurig voor de slagboom van de haven staan te wachten… We zijn opgewekt en monter, maar hebben geen idee wat voor geweldig snoekavontuur ons die komende dagen nog te wachten staat.
Dag 1 – Sassi Wemmer
Het wordt een vlotte vaart, waarbij we gaandeweg ontdekken dat ook het weer prima is. Wanneer het land in zicht komt, is het dat de contouren een fraai Scandinavisch landschap verraden anders hadden we gedacht in een zuidelijk Europees oord te zijn beland. Het blijkt dat dit de warmste Zweedse lentedag sinds tijden is. De warmte voelt al net zo behaaglijk als het hartelijke ontvangst van visgids Sassi Wemmer die ons op slechts een uur autorijden van Frederikshaven opwacht. Hij zal ons gedurende vier dagen zoveel mogelijk wegwijs maken in, wat we op dat moment al vermoeden, een waar snoekparadijs!
We verblijven in een luxe houten hut van een klein bungalowcomplex tussen de meren Tolken en Asunden, twee meren van formaat die op hun beurt weer worden omsloten tussen fraai beboste heuvels en bergen. We gaan de komende dagen deze twee meren bevissen, maar ook een aantal van de kleinere of beter gezegd, iets minder grote meren bezoeken die de kleur blauw op de regiokaart talrijk vertegenwoordigen. We krijgen het nog druk, maar dat vinden we niet erg! Thijs en ik zijn namelijk nogal verknocht aan sportvissen en deze omgeving belichaamt voor ons zo’n beetje het paradijs. Sassi voelt dat prima aan en knikt begripvol als hem gevraagd wordt ons nog diezelfde middag mee het water op te nemen. We gaan voor Tolken, het één na grootste meer in de directe regio, terwijl hij de boot te water laat vertelt Sassi ons dat het de heetste dag van het jaar tot nu toe is en met 26 graden in mei kun je inderdaad gerust spreken van een ware zomerdag. Drie weken geleden lagen zelfs de grootste meren nog bedekt met een laag ijs en daarom is het te verwachten dat de snoek misschien nog wel eens een wispelturig gedrag vertoont. Wanneer we de baai uitvaren, het grote meer opdraaien en ik zover als ik kan kijken het prachtige water overzie, voel ik in één zucht alle onderhuidse stress die je als gemiddelde West Europeaan onbewust wel ergens met je meedraagt uit het lijf verdwijnen. Het hoofd wordt als het ware geleegd en stilaan volledig gevuld met pure vissermans gedachten. Als de pk’s achter de boot serieus gaan draaien en we op de cadans van de golven naar de eerste baai stuiven, kijken Thijs en ik elkaar aan, onze glimlach verraadt dat we hetzelfde denken…
En zo staan we binnen twee uur na aankomst ritmisch onze jerkbaits door het kristalheldere water van de eerste baai te tikken. Elke plek die je ziet doet een hotspot vermoeden, veel riet, leliebedden en ook onder de krakkemikkelig uitziende houten aanlegsteigers bij sommige blokhutten zou je zo een monster verwachten. Maar hoewel Tolken ons gastvrij ontvangt geeft ze nu ook weer niet zomaar haar geheimen prijs. Wij polderboys moeten verdraaid goed ons best doen en als ik vanaf de tweede stek op een kleine jerkbait, spinnend vanaf het wijd mijn eerste aanbeet krijg, weten we gedrieën plots dat we het die middag misschien toch op het open water moeten zoeken. Deze knipoog van Tolken meet 85 centimeter en nog geen half uur later trollen we boven de dieptes van het meer. Trollen is niet zo mijn ding, maar het is in dit geval geen straf, immers kunnen we nu de schoonheid van dit ongerepte stuk Zweden goed op ons laten inwerken en onderwijl effectief ‘uitvissen’ waar de snoek uithangt. Het wordt zomaar een grimmige zoektocht, na lang loos patrouilleren komen er, terwijl de avond valt, tegelijk twee snoeken aan boord. De negentigers van Thijs en Sassi vormen echter wel een leuke afsluiter van deze zomerse visdag.
Die avond koken we een lekkere pot eten en onder het genot van een koel biertje verandert onze royale blokhut in een praathuis vol avontuurlijke vissersverhalen. Voor het slapengaan belooft onze Zweedse vriend ons de volgende dag mee te nemen naar een middelgroot meer, waarvan hij vermoedt dat de snoek wat minder last van opstartproblemen heeft.
Dag 2 – Ontdekking van Thijs
Bij het krieken van de dag ben ik wakker en kan en wil ik niet meer verder slapen. Hoewel we pas over twee uur vertrekken, maakt een onrustig gevoel zich van mij meester. Het heeft alles te maken met het meertje dat voor onze hut ligt. Na een stille mok koffie verlaat ik sluipend het houten huisje en ga vergezeld met spinhengel en een rubber shadje de kanten uitkammen, als ik vijf snoekjes later terug ben zijn Sassi en Thijs goed en wel wakker. De kop is er vanaf deze dag en als het meer van vandaag net zo aardig voor ons is, dan mogen we vast de nodige aanbeten verwachten. De weersverwachtingen liggen duidelijk anders dit keer: bewolkt en in de loop van de dag matige buien tot hevige neerslag. Dan maar nat!
Dit meer van circa 150 hectare geldt in de omgeving als een klein tot middelgroot meer, het ligt slechts op een boogscheut afstand en nog voor we er erg in hebben staan we weer heerlijk wat jerkbaits binnen te tikken. Binnen een dik uur hebben we al tien snoeken aan boord mogen verwelkomen met een lengte tot zo’n 75 centimeter. Op Thijs zijn verzoek duiken we nog wat secuurder de kanten in, zijn instinct zegt dat er misschien wel wat dikkere vissen in het riet geparkeerd staan en daarom stelt hij voor om het er eens met grote spinnerbaits te gaan proberen. Hiermee kun je met als geen ander aas in het riet werpen en als het ware door de bush heen vissen. Sassi en ik hebben er geen ervaring mee, maar na de eerste snoeken zijn we al overtuigd van Thijs plannetje.
De baai waarin we nu verblijven is opmerkelijk meer gevuld met brede rietkragen en lelieveldjes dan alle andere van het water en blijkt zelfs een ware hotspot. De motor, elektromotor en ook de visvinder gaan uit om het zo stil mogelijk te houden. Aan de oeverlijn van deze baai staat een aardige reeks houten huisjes. Sassi weet ons te vertellen dat dit weekendhuisjes zijn van mensen uit de regio, maar dat de meeste van hen amper vissen. Best zonde eigenlijk.
Aan de atmosfeer is te merken dat er wat te gebeuren staat. Zonder verder nog wat tegen elkaar te zeggen, staan we ieder vanaf ons eigen plekje in de boot te spinnen. De aanbeten zijn wat teruggelopen maar de kans op een grote vis is bijna voelbaar aanwezig, hoe is niet te omschrijven, maar als visser weet je dat gewoon. Vanuit de punt van de boot werp ik vooruit tussen de voorste stengels van een dikke rietpol. Bij de eerste twee slagen voel ik een doffe dreun, waarop ik gewoonweg te laat reageer. Niemand heeft het verder gezien, dus snel maak ik een tweede worp naar exact dezelfde plek en krijg direct een klap op de spinner. Ik sla aan en voel een heftige weerstand, dan los ik opnieuw… “Dat is al de tweede keer hey…”, zegt Thijs zonder dat hij me verder aankijkt. Mijn maat heeft dus heel goed in de peiling wat er gebeurt en ik weet dat hij me dit driftje nog wel gunt, maar dat ik wel voort moet maken, anders staat Thijs er zo beter voor. Iets meer gespannen maak ik de derde worp. Na een aantal slagen, volgt er opnieuw een forse dreun maar wacht ik twee tellen en zet dan de haak, wel raak deze keer! Het kalme water van de baai explodeert. Terwijl donkere wolken zich boven ons samenpakken sta ik een toch wel erg sterke vis te drillen. Als de snoek langszij komt, ziet Thijs meteen zijn kans schoon en tilt mijn eerste Zweedse metersnoek aan boord. Wat later luidt het verdict: 105 cm!
Vanaf dat moment gaat het als een speer met de vangsten. Hoewel het ondertussen pijpenstelen regent, vissen we fanatiek door op een aantal stekken en krijgen zeer regelmatig een aanbeet. Toch blijkt die ene baai een heus snoekenhol, waar ik nogmaals geluk heb met een grote vis en ook Sassi een metervis vangt. Thijs vangt de meeste vissen, maar is minder fortuinlijk met de grotere exemplaren. In de loop van de dag gaat het flink plenzen, moeten we tussentijds zelfs schuilen en de boot leeghozen. Tegen de avond regent het onophoudelijk en valt het stil met de aanbeten, tijd om te stoppen. We zijn doorweekt, maar dat deert niet. Het was een zeer productieve dag. Op naar ons huisje voor een warme douche, een goed diner en een paar blikjes gerstenat. Morgen bezoeken we twee meren van formaat: Asunden en Samsjon, maar eerst slapen we als roosjes…
Dag 3 – Moeder aller meren
We zijn vroeg uit de veren voor een stevig ontbijt en vooral om nauwkeurig de weersvoorspelling van die dag te bekijken. Het heeft de gedurende de nacht continu geregend, maar tot onze opluchting is het grootste leed geleden. Reeds bij vertrek is het ergste nat geweest en als we de boot in het kanaal bij aanvang van Samsjon te water laten ziet het weer er zelfs veelbelovend uit. Sassi weet dat er vorige week nog goed is gevangen in het kanaalgedeelte en het lijkt daarom nuttig daar te starten. Het gaat echter moeizaam, we vangen in een paar uur tijd enkele snoeken maar daartoe moeten alle registers worden opengetrokken. We varen verder het meer op, trollen en kammen enkele baaien uit, maar na enige tijd voelen we duidelijk dat hier vandaag geen eer valt te behalen. Er is niet veel overleg voor nodig te besluiten naar Asunden te gaan. Dat kan varend, want een langgerekt kanaal verbindt de twee meren.
Je kunt stellen dat in deze regio Asunden de Moeder aller meren is. Met 6.000 hectare kraanhelder water om je heen, schrikbarende dieptes onder je, ontelbare bergen en vooral heel veel baaien, voel je jezelf behoorlijk nietig. Dat de oudste generatie snoeken hier minstens 120 centimeter lang zijn en sommige zelfs de 130 kunnen overschrijden, geloven Thijs en ik maar wat graag. Maar die levende legendes geeft Asunden deze dag niet prijs, erger nog; deze binnenzee toont al haar grilligheden. Het maakt dat ik mijn enige serieuze vangst van deze dag, opnieuw op een spinnerbait, alleen maar nog meer kan waarderen. We maken vele meters, urenlang wordt er haarscherp gevist. We vissen geraffineerd veelbelovende baaien en hele rietstroken af, maar deze dag is Asunden een paar maten te groot voor ons. Hier kun je een vissersleven lang slijten, zonder je te hoeven vervelen. Toch spreken we af hier tijdens een volgende trip nog eens een poging te wagen en hopen we dan op wat meer geluk. Hoe dan ook, om als visser hier te mogen zijn, is bepaald geen straf. Toch gaat er voor onze laatste effectieve visochtend, de dag van vertrek, opnieuw een wat kleiner meer op de menukaart.
Dag 4 – Gretigheid
Deze ochtend is Thijs als eerste wakker, tijdens het vroege ontbijt ontwaar ik een maximale concentratie bij mijn vismaat. Het is duidelijk; Thijs gaat een maximaal beroep doen op zijn fishing skills vandaag, hij staat op scherp. Dat is maar goed ook want nog diezelfde middag moeten we ons melden in de haven, hoewel slechts een uurtje rijden, kunnen we het ons niet permitteren te laat weg te rijden…
Onderweg naar dit meer raken we steeds meer betoverd door de schilderachtige omgeving. Het water zelf blijkt omgeven door fraai beklede bergen waarop bomenreeksen, weilanden en rotsblokken elkaar afwisselen. De koeien lijken met fluweel bekleed en grazen vredig. In lucht cirkelt een arend en in een verre baai staan statig uitziende kraanvogels. Opnieuw valt het ons op hoe rustig het is, sterker nog; er is geen mens te bekennen en hebben we net zoals de afgelopen dagen het visrijk voor ons alleen. Voorgaande dagen vingen we praktisch alle vis tussen riet en leliebedjes en daar is het hier werkelijk mee bezaaid, de spinnerbaits gaan aan de wartels en binnen de kortste keren wordt er gedrift langs de eerste rietkraag. Er staat een perfect briesje en Sassi weet als een volleerd stuurman de boot ideaal in de wind te draaien, zodat we alle drie in een prima positie staan. Er komt amper een elektromotor aan te pas, kortom we zijn optimaal bezig.
Regelmatig komt er actie in de vorm van volgers en soms knalt er direct snoek op het aas dat amper het water heeft geraakt. We vissen met blauwe en roze spinnerbaits. Dat gaat meer dan behoorlijk goed, maar als Thijs een groene chatterbait monteert, is hij niet meer bij te benen! Snoeken van diverse formaten weten geen raad met de spinnerbaits en geven flink verweer als ze ontdekken dat het niet pluis is, toch maakt de listig binnen geviste chatterbait van Thijs de meeste gretigheid los. Volkomen logisch en vooral ook terecht dat na circa anderhalf uur ook hij zijn Zweedse metersnoek van deze trip in de kieuw kan grijpen. Even is er een paar minuutjes tijd voor ontlading, maar wordt het spinnen snel en scherp hervat op een nieuwe stek. Wanneer de aanbeten daar echter karig zijn, wordt er meteen doorgevaren naar een andere stek. In kleine baaitjes gaan we voor anker, om kort, maar intensief de kanten uit te kammen. De focus is zelfs zo groot, dat er eenmaal een vorm van overconcentratie ontstaat. Ik laat het anker zakken en terwijl de boot nog licht door glijdt, staan Thijs en Sassi met de hengel in de aanslag voor een eerste worp. Als het ankerkoord plots strak loopt, raakt onze gids in onbalans en valt hij tegen Thijs en is het even Dominoday aan boord, ik word als het ware bedolven onder het internationale duo. Eenmaal weer op beide benen, moeten we nog minstens vijf minutenlang luidkeels lachen. Het enorme plezier symboliseert het welslagen van deze trip. Het is allang goed zo, alleen zijn we vissers genoeg om ook het allerlaatste uurtje te benutten in een windstille hoek aan de andere kant van het water. Bij het naderen van de oever zie ik een verleidelijke rietkraag met vlak daar voor wat lelies. Het ruikt hier haast naar een grote snoek en daarom geef ik mijn kunstaas resoluut een zwiep. De spinnerbait wordt tijdens de vlucht echter ingehaald door de strak geworpen ‘groene killer’ van Thijs, de man in vorm weet zijn aas exact – spot on! – tussen de voorste linie rietstengels te plaatsen. Twee tellen later plonst de mijne ertussen op dezelfde hoogte, maar dan een meter naar links. Thijs spint het aas redelijk uptempo binnen, met korte snelle stops. Tot kort voor de boot…
Uit het niets komt er een kolossale, met tanden gevulde muil omhoog geschoven, hij behoort tot een grote snoek die vanuit de heldere diepten verticaal op snelheid komt. De vis is volledig gefocust op Thijs zijn kunstaas dat net stilvalt voor onze boot. Mijn maat laat het aas aan het einde van de vlucht verder dalen. Terwijl de skirt van de chatterbait in de vlucht naar beneden verleidelijk op wappert, neemt de grote opengesperde bek de contouren van een enorme witte pedaalemmer aan. Dan omklemmen de kaken het aas om het nooit meer los te laten en zet Thijs resoluut de haak. De snoek slaat een krater in het water. Het kort daarvoor nog rimpelloze nat lijkt te exploderen, de serene stilte is verdwenen en het dal wordt voor heel even een zinderende klankkast, zoals een overvol voetbalstadion bij een beslissend spelmoment. Ik sta op bootbankje toch een aardig eind van het wateroppervlak maar voel het water in mijn gezicht spatten. Wat één grote snoek, wat een machtsvertoon, dit is geen angst maar pure agressie! Geen honger, maar louter territoriale drift. Dit is niet te missen, geheid dat Thijs zo meteen een monstersnoek aan boord hijst!
“Zag je dat? Zág je dát!”, roept Thijs met strakgespannen pupillen in zijn ogen, een warme opwinding straalt van zijn gezicht af. Ja, ik heb het gezien, ook mijn hart klopt in de keel. Thijs’ hengel kromt maximaal. Twee volwassen kerels zijn weer voor even jonge jochies dankzij een fantastisch visavontuur in Zweden!
Franklin Broeckx
