Verslag Panama festival januari 2017
16 september 2015, luchthaven Oslo: Het was hier dat dit hele avontuur voor mij begon. We waren bezig met onze terugreis na een geslaagd Nappstraumen-festival. Terwijl ik nog volop aan het nagenieten was van deze mooie week was Raffie al volop bezig met een volgend groot avontuur. Hij was me aan het overtuigen om mee te gaan naar Panama. Echt veel moeite heeft hij niet gehad wat eens thuis gekomen en wat youtube filmjes later heb ik me aangemeld. Vanaf toen kon het aftellen beginnen, een aantal maanden voor vertrek hebben Raffie en Linda 2 etentjes georganiseerd zodat de groep elkaar al wat kon leren kennen. Het werd vanaf het eerste uur meteen een gezellige bedoening, alle neuzen wezen dezelfde richting uit en iedereen voelde zich goed in de groep. Dit moest wel een week gaan worden van 100% (vis)plezier!
Op 13-januari was het dan zover, ruim op tijd stond iedereen gepakt en gezakt op Schiphol. Na het inchecken en de douane zat iedereen al snel in het vliegtuig en waren we klaar om de vrieskou een week vaarwel te zeggen. Na een vlucht van 11u kwam we aan in Panama-city. Daarna 15min met de bus en arriveerden we op onze eerste tussenstop. Een super verzorgd hotel met mooie tuin en zwembad. Snel naar de kamer voor een opfris beurt en het inwisselen van de jeans voor een korte short. Daarna gezellig met de gehele groep buiten aan één lange tafel een heerlijk stukje vlees gegeten. Vervolgens werden er nog wat Coronatjes en exotische cocktails gedronken om af te sluiten.
De volgende ochtend stond ons een lekker ontbijt te wachten en daarna werd een plonsje gedaan in het zwembad. Voor de mensen die wilden werd er nog een uitstapje geregeld naar een groot shopping center. Maar om 15u stond iedereen gedisciplineerd klaar in de receptie om de reis verder te zetten. Na de binnenlandse vlucht van z’n uurtje landen we in David en werd de reis met de bus verder gezet. Omstreeks 20u waren we in de lodge en kon ons luilekker leven beginnen. De koffers werden uit onze handen genomen, er stond meteen een drankje klaar en even later werden er overheerlijke verse kreeften geserveerd. Deze werden verorberd terwijl we uitzicht hadden over de imposante vloot. Na de maaltijd nog een drankje en dan werd door iedereen het bed opgezocht want de volgende morgen zou het echt gaan beginnen!
Dag 1: Door de adrenaline deze nacht geen oog dicht gedaan. Ik verscheen dan ook met een serieuze slaapkop aan het ontbijt. Maar het moest en zou gebeuren vandaag, we hadden immers meteen de eerste dag moederschip gelood dus we bleven 2 dagen onafgebroken op zee. Na de ontmoeting met de kapitein en dekhand vaarden we 2u naar de verre off-shore stekken rond Montuosa . Eerst wat aasvis vangen en al snel werden de bonito’s weer overboord gegooid, enkel waren ze nu voorzien van een grote circle hook. Het wachten kon beginnen. Lang duurde dit echter niet wat al na een uurtje kregen we al een eerste aanbeet. Ik mocht aan de bak, na z’n 40 min sleuren en kreunen kwam er een Black Marlin boven. Volgens de gidsen was deze 300 lbs dus zo een 140kg. Het exacte gewicht zal je nooit weten want deze vissen zijn te kwetsbaar om aan boord te brengen. Het laatste wat je wil als sportvissers is natuurlijk dit imposante dier beschadigen. Dus naast de boot kan je met je allerlaatste krachten een foto nemen en daarna ging deze krijger al snel terug naar de diepte toe. Ik vraag me af wie het snelste gerecupereerd was van dit avontuur de marlijn of ik, ik moest in ieder geval de eerst volgende 2 uur even bekomen, vooral mijn armen waren compleet verzuurd. Maar hey, geen geklaag hoor wat ik heb een marlijn gevangen!!!!
Niet eens zoveel later op de dag, volgde een “dubbel take”, de 2 sleephengels begonnen kwassie tegelijk te gieren. Jammer genoeg losten we beide vissen. Misschien nog een derde kans? Ja hoor, diep in de namiddag was het opnieuw bingo, Oedo ging met deze vis tekeer als een toreador en na een dril van een klein uurtje kwam een nog grotere marlijn aan de oppervlakte. 400 LBS schatte de kapitein, meteen was ook duidelijk waarom dit beest zo lang en zwaar bleef vechten, de leader was rond zijn lichaam gedraaid. Hierdoor heeft deze vis ondanks meerdere reanimatie pogingen van de crew het niet overleeft. Dit was wel een domper op de feest vreugde. De dekhand heeft deze dan zorgvuldig gefileerd (circa 60kg filé). Later die avond zouden we op het moederschip hiervan een stukje krijgen. We hoorden later van de baas dat de rest wordt geschonken aan een school zodat de kinderen daar ook een lekker stukje vis konden eten. Dus er is in ieder geval niets verloren gegaan. Na deze marlijn hebben we nog even verder gevist maar dit leverde geen vierde aanbeet meer op. Op de weg naar het moederschip stopte onze schipper nog even onder de kust om de poppers en stickbaits zwemles te geven. Maar op een enkele volger en kolk na bleef het stil. Even later meerden we aan tegen het moederschip en werden we verwend met allerlei lekkere drankjes en hapjes. Op de hoofdschotel vonden we zoals afgesproken een flink stuk van de marlijn, en zo kakelvers smaakte deze verrukkelijk. Onder een pikdonkere sterren hemel werd er enthousiast naverteld over deze dag, vooral door mij en Oedo dan, Rob en Rogier hadden immers nog geen vis gevangen. Maar daar zouden we morgen even veranderingen in brengen.
Dag 2: vroeg uit de veren en na het uitgebreid ontbijt op het moederschip zaten we net voor zonsopgang in de boot. Plan voor vandaag was om in de vroegen ochtend wat te gaan popperen (stek vanaf het moederschip 5min varen) afhankelijk van het succes zouden we daarna terug koers zetten naar de off-shore visgronden zodat ook Rob en Rogier hun billfish konden gaan vangen. Zogezegd zo gedaan en al snel vlogen de stickbaits en poppers richting de diverse rotsen en standen. Al snel kreeg ik wat splashes en volgers achter de popper. Na enige tijd haakte ik ook een vis maar deze loste al na enkele seconden. Wat later herhaalde zich dit nog eens. Ook voor de andere jongens op de boot zat het niet mee, zo volgde een grote baracuda tot vlak bij de boot maar ook deze weigerde te happen. Er werd dan ook behoorlijk wat gevloekt op het schip. Onze schipper zag dat we er behoorlijk gefrustreerd in geraakte en besloot dan ook om het over een andere boeg te gooien. Na een uurtje varen en enkele vruchteloze pogingen om bij een stuk drijfhout een mahi mahi te pakken kwamen we aan op onze stek van gisteren. De bonito’s gingen overboord en Rob en Rogier begonnen alvast met de voorbereiding. De eerste take was aan de hengel van Rob en hij wist na een korte maar hevige dril een sailfish te landen. Daarna volgde enkele volgers en missers maar ook Rogier kreeg zijn kans en laat op de middag wist hij eveneens een sailfish goed te haken en te landen. Zijn geduld werd beloond, hij was dan wel de laatste van de bootgroep die een bill-fish ving, maar deze besliste om vlak voor de boot voor onze camera’s nog enkele sprongen te maken. De zeilvis was puntgaaf en hield zich aanboort even zeer rustig, duidelijk een exemplaar dat fotogeniek was. Resultaat was dan ook een mooi souvenir in de vorm van film en foto materiaal voor Rogier.
Met deze 2 vissen en enkele missers ging deze dag dan ook weer snel voorbij en zette de kapitein koers richting de lodge. Onderweg terwijl iedereen heerlijk in de zakken lag in te dommelen stopte de boot nog even. Onze kapitein had blijkbaar nog een plan b. De dekhand reikte iedereen een popperhengel aan en meteen stonden onze zintuigen weer op scherp. Na de tweede worp kreeg ik al een splash achter men kunstaasje. En wat later stond Oedo met een Jack trevelly klaar voor de foto, ook Rob wist er eentje te strikken met de Ranger lure. Ik bleef koppig mijn Sibile Splacher over het water harken en net voor het binnen varen kreeg ik opnieuw een splash, deze keer was de vis wel goed gehaakt, wat later kon ik ook met een jack op de foto. Toen werd het echt wel tijd om koers te zetten naar de lodge. Na 2 dagen op zee zagen we de andere groepen en konden we ervaringen uitwisselen. Voor ons was het natuurlijk fantastisch geweest, 2 keer marlijn, 2 keer sailfish, dus iedereen had zijn droom om een bill-fish te vangen reeds gerealiseerd! Als toetje ook nog 3 JT’s gevangen, gaat lekker zo!
Dag 3: We hadden van de andere groepen al gehoord dat de inshore visserij best moeilijk was. Rond Montuosa zouden ook goede plekken zijn om te speedjiggen. Dus we besloten om daarheen te koersen en off-shore te beginnen en daarna eventueel een plekje op te zoeken om te jiggen. Na een uurtje of 2 varen kwamen we aan. We zaten net in een dolfinarium, de schipper besloot deze kans niet voorbij te laten gaan, hij maakte enkele stops tussen deze rakkers waarna de poppers zo ver mogelijk overboord vlogen. In de hoop een tonijn te foppen. Jammer genoeg lukte dit ons niet, en toen ook de dolfijnen verdwenen gingen de lijnen uit om ons aas, de bonito’s te vangen. In tegen stelling tot de andere dagen ging dit ook best moeizaam en na 30 min hadden we slechts 2 stuks. Veel was het niet maar we konden in ieder geval vissen. Maar ook de bill-fish was niet echt thuis, toen we om 12u nog steeds geen teken van leven hadden gezien besloten we maar om wat te gaan jiggen. Onze schipper zocht een mooie onderwaterberg met wat aasvis en de jig’s gingen over boord. We kregen veel beet maar jammer genoeg waren het allemaal bonito’s, opzich best leuke visjes om te vangen en de aasbak was binnen 20min helemaal vol. Terwijl wij druk bezig waren te jiggen zette de dekhand wat stukken bonito uit. Maar er kwam geen reactie op. Opeens kwam er via de radio melding van een school tonijnen binnen. Omdat we het bonito’s takelen wel zo een beetje gezien hadden besloten we dit nog eens te proberen. We zetten ons stevig in de zakken wat onze schipper besloot er vaart achter te zetten. De volle 600 paarden werden ingezet om ons zo snel mogelijk naar de stek te brengen. Toen we aankwamen zagen we dat de vogels zenuwachtig aan het cirkelen waren over een groot gebied. De kapitein en dekhand zetten dan ook meteen wat lijnen uit met typische biggame lures.
We sleepten al snel z’n 6 lijnen op verschillende afstanden achter de boot. Jammer genoeg waren we ondanks onze snelle interventie toch te laat want er kwam geen interesse in onze aasjes. Wel dook er plots een sailfish op vlak naast de boot, wij stonden erbij en keken ernaar met open mond, maar de dekhand twijfelde geen moment. Hij gooide meteen een klaarstaande hengel met aasvisje overboord. 10 seconden daarna volgde de aanbeet. De haak werd gezet maar we kregen enkel een lege haak terug. Het leek wel of vandaag niets wilde lukken, tja die dagen heb je ook aan de andere kant van de wereld op de allerbeste visplekken. Maar geen vis aan boord dat aanvaarde onze schipper blijkbaar niet. Want toen we dachten bijna terug in de lodge te zijn met een blank stopte onze schipper bij een ruige rots partij om de poppers nog even te laten zwemmen. De dekhand zette terwijl wat aasvis uit. Er kwam al snel wat actie op de poppers maar ook deze keer kregen ze het klaar om de haken te ontlopen. Het zat zo diep bij me dat ik men popper met tec-7 had ingesmeerd moest ik het aan boord gehad hebben. Op de aasvis kwam er dan uiteindelijk wel een aanbeet en dit resulteerde in de eerste roosterfish op onze boot. Toen we in de lodge aankwamen toch eens aan Eric (Zweedse gids) gevraagd wat hij juist deed bij een aanbeet op de popper, maar meer techniek dan meteen aanslaan en hopen dat de vis goed haakt is er niet. Dus ik had eigenlijk gewoon pech, als je aanbeten krijgt zal er heus een moment komen dat je ze haakt, “its only a mather of time” verzekerde hij me.
Dag 4: vandaag zouden we het 100% inshore proberen. Eric had ons aangeraden om meteen naar Coiba te varen, rond dit eiland zouden zich de beste popper stekken bevinden. Na een best lange boottocht kwamen we aan. De start was veel belovend al na 20 min vissen wist ik een jack te vangen. Dit gaf moed en terwijl de dag vorderde bleef ik dan ook worp na worp maken met de popper. Dit wierp zijn vruchten af want ik wist vandaag ook een kleine geelvintonijnen (z’n 6kg schat ik) en een roosterfish te vangen. Die laatste werd jammer genoeg verspeeld vlak voor de boot, de leader was aangeraakt dus officieel telde die wel maar wel balen dat ik hiervan geen foto had. Verder ook nog wat volgers gehad, vaak tot vlak tegen de boot, dit waren voornamelijk roosters en jack’s. Ook wat needelfish die regelmatig interesse vertoonde in de popper. De andere jongens op de boot wisten ook hun visje te vangen, zo werd door Rogier ook een rooster verspeelt en kwamen er verder nog 2 cubera’s en een Jack aan boord. En zo komen jammer genoeg weer aan de laatste visdag:
Vandaag opnieuw inshore gegaan maar bij een eilandengroep die wat dichter bij de lodge lag. Na gisteren besloot ik mijn eigen molen (penn battle gevuld met 25/00 spiderware dynema) op de popperhengel te monteren. De lijnen ter plaatse waren immers niet gecoat, hierdoor was het best lastig om grote afstanden te halen. Met mijn molen en lijn gooide ik de helft verder. We begonnen met het afgooien van enkele rotspartijen en onder water bergen. Ik kreeg na een tijd de eerste aanbeet. De vis dook de diepte in maar ik voelde dat ik baas was over de vis. Jammer genoeg loste de haak dus wat en hoe groot het was weet ik niet. Maar ik had een goed gevoel dit zou wel eens best kunnen werken met mijn licht spul. Nog een hele tijd door gevist maar er kwam geen actie meer. De kapitein besloot het over een andere boeg te gooien en we gingen trollen met dieplopende pluggen in de hoop op wahoe of baracuda. We kregen al snel actie van de bonito’s deze waren natuurlijk welkom want die konden we later als aas gebruiken. Ook had een geelvin tonijtje (zelfde maat als gisteren) zin in de plug maar deze viel bij de landing van de haak. De beoogde vissoort bleek niet thuis te zijn, dus we schakelde over om met stukken bonito op (grote) cubera’s proberen. We kregen één aanbeet maar deze vis dook het rif in en wij bleven verdwaast achter. Dan maar wat verder proberen bij een ander eilandje en onderweg kwamen we een hele troep dolfijnen tegen. Wat later zagen we in de verte de tonijnen uit het water springen. Dit gaf de dekhand ook vertrouwen want hij greep ook naar een popperhengel. De kapitein legde steeds de boot voor de school dolfijnen de dekhand gaf meteen een lel op de zijn hengel ik keek waar zijn popper lande en gooide mijn popper hiermee parallel. Plots zag ik een enorme splach achter de dekhand zijn popper en enkele tellen later vloog een enorme vis op mijn popper en werd mijn hengel bijna uit mijn handen gesleurd.
De kapitein riep meteen big tuna!!! Set the hook!! Maar nog voor ik goed en wel kon aanslaan viel de lijn slap en was deze vis er met mijn popper vandoor. De kapitein zei me dat dit een tonijn was van minimum z’n 40kg. Balen!!!! Ik dacht dat een slechte voorslagknoop de oorzaak was van dit drama. Dus knoopte ik deze keer zelf de voorslag, dan had ik tenminste de volledige verantwoordelijkheid. Ik bleef werpen in de hoop op een tweede kans. Nou, die kreeg ik, opnieuw dook een tonijn op mijn popper, deze spurte vol naar de boot en hoe hard ik ook draaide ik kon mijn lijn onmogelijk op spanning houden. Ik zag de tonijn onder de boot gaan en tegelijk maakte ik terug contact met de vis die vol op snelheid was. Door de klap brak meteen de lijn en opnieuw kon ik dag zeggen tegen mijn (volgens de kapitein 15kg) geelvin en popper. Ik besefte dat mijn lijntje in de verste verte niet opgewassen was voor deze torpedo’s. De snelheid en kracht van deze vissen is werkelijk niet te beschrijven! Dus ik schakelde terug over op het materiaal wat aan boord was, maar ik kreeg geen derde kans meer. Ook de dolfijnen verdwenen wat later en we gingen terug popperen rond de eilandjes. Hier kreeg ik dan op de valreep nog een dikke splash en wat later lag een mooie jack in de boot. Deze vis was net wat ik nodig had ik om de verspeelde tonijnen toch wat beter te kunnen verteren.
Hierna werd koers gezet naar de lodge. Ik kon mijn verhaal doen tegen Eric, en hij zei me dat met 25/00 een ietwat tonijn vangen hopeloos was. Zelfs met de sterkste popper opstelling ben je niet zeker dat de dril tot een goed einde komt. En dit had Cor (mijn kamer genoot) aan den lijve ondervonden, hij heeft vandaag staan vechten met een grote tonijn en na 45min drillen had de vis nog steeds genoeg energie over om eerst de hengel en daarna de lijn te slopen! Maar goed morgen gingen we de terugreis aanvatten, dus moesten we niet vroeg op. Er werd dan ook een drankje meer genuttigd als anders. En het werd een zeer gezellige avond en eens Rens rond 23u zijn moppen trommel boven haalde, hebben we nog een uurtje met de tranen in de ogen gezeten van het lachen! De ochtend die volgde was het iets stiller aan het ontbijt. De terugreis die volgde verliep geheel volgens plan en z’n 13u later stonden we terug in ijskoud Nederland.
Conclusie: De inshore visserij viel naar mijn verwachting wat tegen, het was vechten voor een vis, voordeel is dan weer dat de voldoening enorm groot is als het dan toch lukt! De mensen met kennis van zaken zoals Raffie, Maurits, Eric en de baas John gaven ook toe dat het slechter was dan het zou moeten zijn. Vis zat er genoeg, dat zagen we aan de volgers en gemiste aanbeten. Het cliché werd bevestig: je mag nog op de beste stekken wezen met het beste aas het zal altijd vissen blijven en niet vangen. Één les heb ik wel geleerd, wanneer ik ooit terug ga naar een tropisch land om er te popperen gaat er een sowieso een klos kwaliteits dynema van 40/00 mee want dat heb ik weldegelijk gemist deze reis.
Was het daarom geen goede reis? Absoluut niet!! Ik heb de tijd van mijn leven gehad. En de offshore visserij was fantastisch, ik had nooit durven dromen dat het me zou lukken om een marlijn te vangen. Toch wel één van de meeste mythische vissen in de oceaan. Sommigen mensen moeten er tientallen reizen voor ondernemen en weken na elkaar trollen. In Panama was het de eerste dag al bingo! Na 2 dagen had ieder van ons op de boot een billfish! God mag weten hoeveel we er zouden gevangen hebben moesten we de volle 5 dagen voor de offshore gegaan zijn.
Ook alles wat niet met direct met vissen te maken had was super! We hebben een week geleefd als God in Frankrijk. Het eten, de drankjes, de nacht op het jacht, de kamers waren subliem. De manier waarop het personeel zich uitslooft om het je naar de zin te maken is soms om rode wangen van te krijgen. Niets is ze teveel en alles met de glimlach. De omgeving en bijhorend wildlive is wondermooi, azuur blauw water, overal idyllische eilandjes met palmbomen en maagdelijke stranden afgewisseld met ruige rotsen, we hebben veel zeeschildpadden gezien en enorme scholen dolfijnen. Het weer was natuurlijk ook van een ander niveau, elke dag konden we vissen waar me waar wilde. Het is heet maar door de speciale shirts en buff’s gaat de zeebries en los doorheen en wordt de zon tegen gehouden, top spul.
En dan misschien de belangrijkste parameter voor een goede reis, de sfeer van de groep was de hele week super! Ik heb geen zure gezichten gezien, elke dag bij het ontbijt en diner lachende, enthousiaste mensen die er ongelooflijk veel zin in hadden. Zo moet het zijn!!! Aan iedereen die erbij was en dit leest: ik zeg bedankt! Echter enkele personen dienen van mij en speciaal bedankje te krijgen. Raffie & Linda uiteraard om die Belg mee te willen meenemen en voor de vlekkeloze organisatie, visgids Eric met zijn tips en triks, Cor mijn kamer genoot. Maurits, Willy en Willy, Rens en Anjo voor de sfeer aan tafel tijdens het eten, ik heb me een deuk gelachen! En natuurlijk Oedo, Rob en Rogier ik had me geen betere vissers kunnen voorstellen om die boot te delen! Op naar het volgend avontuur ⇒ 2018 Canada met een groot deel van bovenstaande personen en natuurlijk met Cordes Travel.
Groetjes uit België,
Wim
