Penn IJsland Festival 2013
IJsland – Sudavik (Westfjord)
Door: Marco Kraal
Al jaren proberen Raffie en Linda mij over te halen voor een vistrip naar IJsland. Hoewel het land me intrigeert, komt het er niet van. Dat verandert wanneer twee kennissen van mij zo enthousiast uit IJsland terugkeren dat ik me laat overhalen. Het Penn Festival van augustus 2013 vormt een uitgelezen kans.
De nacht voor het vertrek slaat het noodlot toe en word ik ziek. Waarschijnlijk iets verkeerds gegeten. Hoewel ik met de ochtend van het vertrek zo brak voel als een dronken walvis, waag ik uiteindelijk toch de gok en meld me om 10.30 uur op Schiphol. Zie er enorm tegenop om met bijna veertig medevissers, inclusief alle (hengelsport)bagage te moeten inchecken. Dat blijkt enorm mee te vallen want Raffie en Linda weten de hele club via een speciale balie in een mum van tijd naar binnen te loodsen. Voor ik het goed en wel besef zijn we door de douane heen en zit ik aan boord van een Boeing 757. Alleen het opstijgen maak ik nog mee, de rest van de vlucht maf ik. Bij aankomst op Keflavik, het nationale vliegveld van IJsland, voel ik me stukken beter en krijg ineens gruwelijk veel zin om te vissen.
Maar eerst moeten we met een touringcar naar de regionale luchthaven voor de binnenlandse vlucht naar Isafjordur. Ook deze transfer verloopt gesmeerd en voor ik het weet zijn we op weg naar onze visbestemming. Het is prachtig weer en ik geniet van het unieke landschap onder me. Bij aankomst staat de bus naar Sudavik klaar en een half uur later kijk ik vanuit een luxe huis naar de besneeuwde bergen aan de overkant van het Fjord. Het weer is prachtig en ik heb last van een onbeheersbare vangdrang.
Helaas verslechtert het weer onverwacht en worden we wakker met een stevig wind en regenbuien. Het lijkt het op dat er niet kan worden gevist. Dat valt gelukkig mee want de zeven meter lange boten voorzien van 135 pk turbodiesels kunnen meer aan dan de bemanning. En volgens Raffie kan er in het fjord zelf altijd worden gevist.
Om 10 uur varen we met een armada aan boten de haven van Sudavik uit. Zelf heb ik de eer om bij Raffie en Linda aan boord te zijn. De eerste indrukken vanaf het water zijn overdonderend. Besneeuwde bergen die loodrecht uit het water omhoog rijzen, een groep bruinvissen die nieuwsgierig met ons opzwemt en overal groepen papegaaiduikers. Heb nog niet eens gevist en ik zit nu al enorm te genieten.
Hoewel we door de wind en deining de buitengaats liggende topstekken niet kunnen bereiken, vissen we op stek 1 en 2. Deze stekken liggen vlak bij de haven en blijken te bulken van de kabeljauw. Op dieptes tussen de 12 en de 40 meter blijken de vissen gewoon gestapeld te liggen. Het vissen lijkt een beetje op verticalen op snoekbaars, maar dan tot de macht vier! Met een lichte spinhengel en 14/100 dyneema ga ik volkomen uit mijn plaat! Zakken, drie keer laten stuiteren en benggggg! Weer een hard knokkende gul van 80 cm. Toch zijn Raffie en Linda niet tevreden, zij willen graag naar buiten voor de echte beren.
De volgende dag kunnen we naar buiten. Het is echter wel ruig op zee, vooral de enorm hoge deining maakt het vissen moeilijk. Toch vang ik al snel een prachtige gul van dik 90 cm en land Linda de eerste metervis. Hoewel we een berg vis vangen komen me niet boven de meter. De lol is er niet minder om want de aanbeten zijn gruwelijk hard en de vissen knokken veel harder dan bij ons in de Noordzee. Daarnaast genieten we me volle teugen van de vele witsnuitdolfijnen die regelmatig om de boot heen spelen. ’s Avonds eten we met zijn alleen in het havenrestaurantje Amma Habby waar ik mijn zelfgevangen gul laat bereiden. Zelden zo lekker vis gegeten!
Vrijdag lijkt het beter weer en kunnen we nog verder de zee op. Weer vangen we aan de lopende band goede vissen. En natuurlijk verspeel ik een bak van een kabeljauw. Net nadat we op de grote vissen lijken te zijn belandt, trekt de wind aan en besluiten we de luwte wat op te zoeken. Het team van Profish blijft echter buiten. Een goede keus blijkt later want deze Vlaamse bikkels landen ’s avonds een paar echte beren aan.
Raffie en Linda hebben de volgende dag zakelijke beslommeringen. Gelukkig kan ik mee met Coen Roodbol van de Seawolves. Dit vriendenteam uit Dordrecht bestaat uit echte IJsland veteranen en weten precies hoe ze hier moeten vissen. Daarnaast zijn het ook nog eens toffe gasten met veel humor. Een paar jongens uit dit illustere team nemen een dag vrij zodat Coen en ik de boot voor ons zelf hebben. We besluiten niet naar buiten te gaan, maar lekker licht in het fjord te gaan vissen. Dat blijkt een goede keus want we vangen ons op een bultje van 16 meter diep helemaal het schompes. Letterlijk zakken en hangen! Diverse keren haalt de shad de bodem niet eens. We vangen prachtige vissen tussen de 70 en 90 cm. Daarbij horen ook een serie roodgekleurde kelpgullen. Wéér een heerlijke dag. Bij aankomst in de haven blijken sommige boten orca’s te hebben gezien.
De dag erna stap ik weer voor een paar uurtjes op de boot van de Seawolves. Dit keer besluit ik voor groot te gaan en monteer een knots van een makreel op een zware loodkop. Als hengel gebruik ik de nieuwe inliner van Penn. Een perfect gereedschap voor deze vorm van visserij. Voor het eerst deze trip wil het niet echt lukken. De beten blijven uit. Tenminste van kabeljauw, wel vangen we knotsen van schelvissen.
Na een paar stille momenten besluit ik een andere hengel op te tuigen. De inliner zet ik in de hoek van de boot weg. Het topje komt net boven de rand uit. Bij een aanbeet kan er dan niets gebeuren. Denk ik… Terwijl ik aan het rommelen ben met een nieuwe shad, krijg ik een beet op de inliner. Doordat er geen ogen op de hengel zitten vliegt deze ongehinderd en in een keer over de rand van de boot de majem in. Seawolf Pedro probeert tevergeefs met een snoekduik de hengel nog te pakken te krijgen. Helaas lukt dat niet en zien we nog net de butt de donkere diepte in verdwijnen. Waarschijnlijk het werk van een narrige heilbot.
Al snel breekt de laatste visdag aan. Gelukkig wordt het weer beter en kunnen we de Grote Vissen Stekken bevissen. Al snel krijg ik op een grote cutbait een enorme timmer. Tegen het advies van Raffie in, vis ik met een erg lichte hengel. Daardoor krijg ik de vis niet van de bodem af en schiet het monster uiteindelijk los. Dat gebeurt me nog twee keer. Eigenwijs dat ik soms ben, blijf ik met deze hengel vissen en wanneer ik weer een beuk op de cutbait krijg sla ik nog harder aan en dril met de slip dicht. Na een gevecht van 20 minuten komt er een slanke kabeljauw van 120 cm boven. Wat een bak van een vis. Even later sluit Raffie de laatste visdag af met een stevige metervis. Team Pro Fish vangt de grootste vis vd week, 21,5 kilo en is maar liefst 137 cm lang, Pascal wint daarmee de hoofdprijs.
Dinsdag zit het er weer op. De bagage gaat per busje naar Reykjavik en wij pakken het vliegtuig. Daarna nog een luxe hotelovernachting en woensdagochtend in drie uur vliegen weer thuis. Het lukt me echter op met het busje mee naar Reykjavik te rijden. En dat wordt een van de hoogtepunten van mijn vistrip. In een acht uur durende reis ontvouwt zich een landschap dat ik nog nooit heb gezien. Een land waarbij Noorwegen verbleekt. Wat een ruig, woest en indrukwekkend land is IJsland! We rijden langs gletsjers, vulkanen, sneeuwvlaktes, de mooiste rivieren en uitgestrekte veengebieden. Waanzinnig mooi gewoon.
Aangekomen in het hotel sluiten we de avond met een goede Chinese maaltijd af en als klap op de vuurpijl krijgt iedereen 20 kilo diepgevroren zeewolf en kabeljauwfilet mee naar huis.
Met dank aan Raffie en Linda, zowel wat betreft de gezelligheid als de perfecte organisatie !
Marco Kraal
